bildirgec.org

Hayat göründüğü kadar kolay değil aslında, bugün birkez daha anladım bunu.
her zamanki gibi yine iş stresi ile başladı günüm. o kadar yoruldum ki yeni bir iş şart artık bana. Aslında bende bilmiyorum ne beni böyle sıkan. Çevremdekilere baktıkça biraz şanslıyım aslında, çok şükür yanlarında mutlu olduğum bir ailem, beni canından çok sevdiğini bildiğim ve çok sevdiğim bir aşkım ve kötü günlerimde yanımda olan dostlarım var.
Ama bazen yetmiyor galiba, ben mi çok doyumsuzum yoksa hayat mı oyun oynuyor bana. içimi dökemediğim dakikalar oluyor bazen ve bazen etrafımda kimse yokmuş gibi yanlız hissediyorum kendimi. Aslında öyle doluyorum ki hiç kimse anlamıyor sanki beni. kalabalığın içinde yanlızım yine bugün.
Oysa daha 23 yaşında hayalleri olan umut dolu biriyim ben, ne bu karamsarlık ne bu sıkıntı bilmiyorum gerçekten. Kötüyüm ve yazıyorum işte. zaten sadece bu sakinleştiriyor bu aralar beni…

Daha kötü bir gün yaşanabilir mi bundan?

Orda mısınız bilmiyorum ama pek umrumda değil. Salak sınıf arkadaşlarımdan bir kız olan tavşanbeyin dün gece Hannibal vari davranışlarıyla bütün gece beni çeşitli smslerle rahatsız etti. Ardından ilan-ı aşk, sonrada intihara teşebbüs etti (-miş). Sabah okula gittiğimde maşallah pazar yeri gibiydi. Aslında X-Files ya da ER’ın bir bölümünü yaşıyormuşcasına da heyecanlanmadım değil hani… Neyse işte pek önemli birşey olmadı. Polislerden daha polis olanı ise sınıfarkadaşlarımdı. Benim ise ”keşke ölseymiş salak, herhalde içtiği 26 ilaç Vicks pastil felandı” şeklindeki bakış açım kamuoyu tarafından pek benimsenmedi. Gayri safi milli hasıla yükselirdi yani haksız mıyım?

Sonracığıma ufak bir yürüyüş yapayım dedim. Demez olaydım çünkü akademinin merdivenlerinden yuvarlandım. Dikkat ettimde özellikle Mimarlık fakültesinde merdivenlerin pek ölçüsü yok. İnternetcafelerdeki çocukların dediği gibi epey bir ”damage” aldım. Dizim hala ağrıyor ve topallayarak yürüyebiliyorum. Eve ise sürüne sürüne geldim fakat o da ne. Anahtarımı unutmuşum. Feci bir sinirle uzaklaşıp, yiyecek bulmaya çıktım.

Dünyanın en iğrenç sosislisini ve amerikan sandviçini tükettim. Eve girebilirsem eğer kusmayı düşünüyorum çünkü eğlence olsun diye de battal boy gofret tükettim. Gofret kırıntılarıyla bir bankın üzerinde yiyiştiğimi gören (genelde banklarda insan sevgilisiyle yiyişir) eski kimyacı ****iye hanım ”ne o beslenme saatin mi geldi nihohooh” gibisinden bol salyalı bir Uygur Kardeşler esprisi patlatıverdi. İyi ki zamanında kimya labaratuarından o civayı çalmışım. (sonra da saçıma mı sürmüştüm neydi)

Sabah gözlerimi açtığımda ilk gökyüzünün gri rengi gözüme çarpmıştı ve nedense bu kasvetli günün kötü bir gün olacağı hissine kapılmıştım. Saate baktım “08.20”yi gösteriyordu Geç kalmıştım her zamanki gibi

Sabah gözlerimi açtığımda ilk gökyüzünün gri rengi gözüme çarpmıştı ve nedense bu kasvetli günün kötü bir gün olacağı hissine kapılmıştım. Saate baktım “08.20”yi gösteriyordu Geç kalmıştım her zamanki gibi … Hemen çantamı alıp, atıverdim kendimi dışarı… Merdivenlerden hızlı hızlı iniyordum ve bir anda gözüm faturalardan başka bir şey gelmeyen posta kutusuna takıldı

Aman tanrım ilk defa mektuba benzer bişey mi gelmişti acaba? Çokta geç kalmıştım hemen çantamdan anahtarı çıkarıp posta kutusunu açtım, mektubu çantama attım ve otobüs durağına hızlı adımlarla yürümeye başladım. Şansa bakın ki bir tane otobüs geliyordu hemen atladım. Otobüste oturacak yer yoktu ve bende arka tarafta bir yerde beklemeye başladım. Kendi kendime “Yine geç kaldım kahretsin” dedim bügünde çok önemli bir sınavım vardı acaba zamanında orda olabilecek miydim? derin bir offf çektikten sonra sabah aldığım mektup aklıma geldi. Acaba kim yazmıştı? neden yazmıştı? Alışkın değildim ilk defa mektup geliyordu onun heyecanıyla hemen çantama sarıldım ve mektubu çıkardım. Ön yüzüne baktım hiç bir şey yazmıyordu hemen arkasına baktım allah allah ordada bi şey yazmıyordu… Hemen açı verdim zarfı 2 sayfalık güzel bir el yazısıyla yazılmış bir mektup çıktı karşıma, bu yazıyı tanıyordum!!! Tam okumaya başlıcaktım ki okuluma geldiğimi farkettim. Saat “09.00”du otobüste çektiğim offf bir anda “ohh” a dönüştü, sınava yetişebilmiştim. Kendi bölümümün yollunu tuttum ve sınavı olacağımız yere gittim. Herkes kolçaklı sıralara oturmuş hocanın talimatlarını dinliyordu bende özür dileyip içeri girdim ve pencere kenarındakı üstü karalanmış daha doğrusu kazınmış ve tek kalmış sıraya oturdum . Ön taraftan kağıtlar gelmeye başladı ve tam 9.10’da sınav başladı sabaha kadar çalıştığım bu dersten kalırsam, yaz tatili planlarım suya düşecekti kesin iyi bir not almalıydım…

Soruları şöyle bir gözden geçirdim. soruların çoğu çalıştığım konudandı. Sınavın bitmesine on dakika kala sınavı bitirdim ve sınavda bile aklıma gelen şu esrarengiz(!) mektubu okumak için kantinin yolunu tuttum. Kantin nedense bügün en kalabalık günlerinden birini yaşıyordu. Yer bulamadım ve daha sessiz sakin olan kütüphaneye gittim kütüphanede tersine bomboştu okuma odalarından birine girdim çantamdan walkmanimi ve sabahki mektubu çıkardım. Play tuşuna bastım Aha – Summer Moved On çalıyordu hayatımın bir bölümüne damgasını vuran parçaydı… Eski anılar depreşmişti kütüphanenin o soğuk kasvetli odasında. Mektubu çıkardım zarftan, ve müzik eşliğinde okumaya başladım…

Mektupta herşey için çok özür dilediğini kendisine bir şans daha vermemi ve herseyin eskisi gibi olmasını istiyordu herşey bu kadar basit miydi acaba? Özürün herşeyi değiştireceğini zannediyordu… “Bu sefer yanılıyorsun be güzelim! Yaptıklarını ne çabuk unutuyorsun iki buçuk ay geçen o bunalım günlerimi hayatımdan sanki on yılı kaybetmiştim… İntiharı bile düşünmüştüm sırf senin için… O karanlık soğuk günlerde bir ruh gibi ortalıklarda dolaşmamda suçlu sensin” Geride bırakmıştım geçmişi artık hiçbir şey düşünmek istemiyordum geçmişim hakkında. O bunalım iki buçuk ay aklıma geldikçe mideme ağrılar giriyor çok kötü oluyordum. Altı aydır tuttuğum kin sonunda meyvelerini veriyordu bu dakikalarda… Birinci sayfanın yarısını bile bitirmeden mektubu buruşturup çöpe attım ve evime gitmek üzere yola çıktım. Otobüse bindiğimde hala onu düşünüyordum. Kendi kendime “aptalsın sen,aptal” dedim. Bu kadar acı çektirmiş bir insanı hala nasıl düşünebiliyordum? Offff offfff… Tanıştığımız o Perşembe günü geldi aklıma,sonra geçirdiğimiz günler… Her hali çekmişti beni. Duruşunu, uyumasını, gülmesinı, kızmasını, şaşkınlığını, saflığını, kurnazlığını, çocukluğunu sevmiştim. Sesini de sevdim suskunluğunu da. Küçük oyunlarını, kaprislerini, sitemlerini, korkularını sevdim. Herşeyini sevmiştim. Unutamam sahilde birbirimize söylediğimiz o aşk namelerini, el ele dolaştığımız bahar mevsimini… Ama artık bitmişti beraber olduğumuz her anı dopdolu geçen yedi ay, iki buçuk ayda hiç olmuştu, kocaman bir hiç… Ama hala onu düşünüyorum kahretsin! Kendime söz geçiremiyordum yaptıklarını rağmen onu çok özlemiştim, hemde çok… Hemen ilk durakta indim ve tekrardan otobüse bindim hedef kütüphaneydi…

İner inmez kütüphaneye koştum. Sabahın aksine şimdi dopdoluydu kütüphane. Mektubu okuduğum yere gittim, ama içerde biri vardı. Kapıyı tıklattım özür diledim ve çöpten mektubu alıralmaz firladım çıktım dışarı… Çime, ağaç gölgesi olan bir yere oturdum ve mektubu defalarca okudum okudum okudum… Ne güzel şeyler yazmıştı öyle… Yüz yüze görüşme cesareti olmadığından bu mektubu yazdığını söylüyordu ve yarın saat 13.00’de her zaman buluştuğumuz yerde olacağını söylüyordu. Acaba naapcaktım??? Offfff ki ne offfffffff. Kafayı sıyırma noktasına gelmiştim çektirdiği o günler ile geçirdimiz günler resmen dövüşüyordu beynimde ve çektirdiği günler nakavt olmuştu. Onunla buluşmaya gidecektim zor bir karar oldu bu benim için….

Her zaman ki gibi erken giden ben oldum. Beş dakika ömrümün en uzun beş dakikasıydı. Uzun zaman sonra onu görecektim. Ve işte beklenen an gelmişti biraz zayıflamış gözüktü gözüme. Sıkı sıkı sarıldım, hiç bırakmamacasına… Yaklasık yirmi saniye öle kaldık ve ben bu yirmi saniyede bin bir düşünceye dalmıştım. Artık o kadar güzel gelmiyordu duruşu , gülümsemesi… Ne olmuştu bu yirmi saniyede anlayamadım.Kafam allak bullak olmuştu. Herhalde kötü günler bir anda ayağa kalkmıştı. Şimdi show sırası ondaydı birden sarılmayı bıraktım ve anlatmaya başladım geçirdiğim o bunalım günleri bana verdiği iyileşmez acıyı… Sürekli ben konuşuyordum yüz ifadesi bir anda değişmişti ve gözlerinin dolduğunu farkettim. Ama durmak yoktu bana yapmayacaktı… Yaklasık beş dakikadır hiç aralıksız konuştum. Donup kalmıştı bir heykel gibi… Sözlerim bitti ve ardından uzun bir sessizlik yaşandı. Bir şeyler söyleyecek gibi oldu ama o ağır sözler aldından bir türlü kalkamadı. Gözlerinin içine son bir defa baktım yanağına küçük bir öpücük kondurdum ve arkama bakmadan oradan uzaklaştım.İçim acaip derecede huzurluydu sonunda rahatlamıştım. O artık sadece küçük bir anıydı beynimde…………