kırsal kesimde doğup büyüyenler her geçen gün daha fazla doğdukları yerden kopup büyük metropollere yerleşiyorlar. tarım bölgelerindeki nüfus azalması ve şehirlerdeki yoğun yığılma tüketimi dahada fazla arttırıyor ve üretim bunu karşılayamaz hale geliyor.
Hava karardıktan sonra kalkmak aklına geldi. İleride tarlalar uzanıyor. Sağ yanında ayazma, yüksek otlar. Yolun aşağısından, derenin mezarlık yanı tarafından çıngırak sesleri geliyor. Havlamalar. Ezan çoktan okundu. Bir kalkacak oldu, bir kalkmayacak. Bir şey de hazırlamadı daha. Ne desin gidince. Ertesi gün Anafor’un kahvesinde duyulur artık. Gündüz vakti; Şevki’nin oğluyla Yakup’un yanına kıçın kıçın yanaştığı. Yanaştığı değil. Bilmiyorlar onu bilmiyorlar. Korkak değil. Adam aslında adam. Ama gösteremiyor. Selam verdi. Almazlar. Almasınlar. Aldılar ama bu sefer. ‘Aleykümselam Çopur. Gelsene be ne duruyon’ Gitmeyecek. Çağırdılar diye gitmek mi lazım. Babası olmasa daha iyi ya. Babası var. Çok kızıyor. Babası görmese arkadaşlarını. ‘Ben sana gitme demedim mi o deyyusların yanına!’ Turan’ın kahvede yakalandı geçende. Ümmühan’ın torunuyla bakkalın oğlu da var aralarında.
http://www.bbc.co.uk/turkish/fooc/story/2007/09/070921_fooc_washington.shtml
“KUR EVLİLİK DAMINI , ÇEK EBENİN GAMINI”
Eskiler böyle derler…
“Onu o kadar çok sevdim ki,beni aşağılamasına,iteleyip kakalamasına bile izin verdim.Onunla evlenebilmek için her şeyi göze almıştım…Olmadı, evliliğe ikna edemedim…Şimdi başkasıyla evliyim, onunla daha rahat görüşebiliyorum…Eski hırçınlığı da kalmadı…”
Yukarıdaki sözler bir kadının yaşadıkları ile ilgili itirafı…Bu ve buna benzer hikayelere rastlamak mümkün…
Kadınlar kabullenmeseler de erkeğin ”koruyucu” rolü yavaş yavaş ortadan kalkmakta, çağın koşulları erkeğin “cankurtaran simidi” gibi algılanmasına meydan vermemektedir…
Peki! Hal böyleyken kadınlar neden evlenmek ister?…
– Özgür olabilmek
– İstenmemiş olmanın utancı
– Kendi başlarına yaşayabilecek gücü elde edememek
