Gurbet sancısına benzer aşklarda,
yer bulamaz ikinci kişi kendine.
Aşkın kabalığına yenik düşüp,
kalabalık yalnızlığına geri döner.
İçindeki yağmur dönüşür fırtınaya,
dingin sahillerden umudu keser.
Hayatın ritmine kaptırdığında kendini,
lanet okur aşka.
Yaşamaya başlar umudu sönük,
tek kişilik dünyasında.
Toprağa savurduğu bir cesedin değil,
kalbinin külleri olsa da,
hepsi değerdi yaşamaya
Korkunun Ecele Faydası Yok
İliklerimize kadar kuşatıldığımız, kabullendiğimiz şey aslında “daha iyisi yok”un aldatıcı dünyasıdır. Çünkü “iyiliğin” dünyasının kurulamayacağını da öğrendik. Tüm toplumsal deneyimler ve kalkışmalar hayal kırıklığıyla sonuçlandıkça tüm dünyada bu sistemi biraz daha kutsadık. Tek ve gerçek, üstelik en iyi ve akılcı olanın bugün yaşadığımız dünya olduğuna inanmaya başladığımızda, düşlerimizin peşinde ömür tüketmekten vazgeçip, bugüne ait ne varsa onu içselleştirdik. Başka alternatifin olmadığına inanmak, önündeki seçeneğin tüm kurum ve kurallarına bağlanmak anlamına gelir.
