Oskar’a ne oldu?.. ne oldu?.. ne oldu?.. ne oldu?.. Tanrım kafayı yiyeceğim… halbuki herşey ne kadar güzeldi. daha yeni tanışmıştık. ilk başta gözlerimiz kenetlenmişti birbirine. sonra ona usulca yaklaşıp “hey naber, nasılsın?” diye fısıldamış, elimde yarısını yediğim poğaçamdan bir lokma kopararak tanışma şerefine ona uzatmıştım. Az önce önünden türlü şımarıklıklar yaparak onu kızdırmaya çalışan ve bunu başaran bir grup yaramaz çocuğa hırlamış bağırmış ortalığı birbirine katmıştı… Bu muydu az önce mahalleyi ayağa kaldıran yiğitler yiğidi Haski kırması?… Zarifti kibardı. Uzattığım poğaça parçasını elimde ustalıkla çekti ağzına. bir de teşekkür kuyruğu salladı. Yine bir lokma daha… Bu arada kokumu beynine yazdığını hissettim. Laubali değildik, seviyeliydik, dost oluvermiştik bir çırpıda. Artık her akşam iş dönüşü bağlı olduğu bahçe demirine yaklaşıyor, yanımda olan bir kaç lokma şeyleri onunla dostluğumuz adına paylaşıyordum. Asildi. beni görünce yaltaklanmıyor sadece kulaklarını dikiyor azametle benden bir hareket bekliyordu. “-dı -du” diyorum canım dostlar… evet “-dı -du”… Onunla en son görüştüğümüzde çıtır leblebi ikram etmiş hatta avucumun dilinden ıslanmasına izin vermiştim. Adını bilmediğimi farkettim bir anda. Orada çalışan işçilerden birine onun adını sordum… OSKAR dedi çocuk… “Patronun köğeği o, adı OSKAR”…
