bildirgec.org

İlk nefes aldığın anı düşün, ne kadar da güzeldir. Karanlık bir yerde bekledikten sonra önce beyazı, sarıyı, yeşili… Hayatı… Keşfediyorsun… Peki sonra?

Ne kadar oldu bu keşif biteli? Ne kadar oldu hayat sadece bir oyun olalı?

Ve inan bana öyle bir an gelecek ki, içinden bir ses haykıracak sana “NEDEN” diye…
Bahanen ne olabilir ki? Sebebin ne olursa olsun; Doğduğun ülkenin siyasi politikaları, geçim derdi, belki ailevi meseleler, belki de çocuklara adanmış bir hayat… Hiçbiri o An’ın gelmesini engellemeyecek. Ama sen farkında olmadan girdiğin bu çıkmazdan çıkabilirsin…

Hiçbir şeyin önemi yoktu. İstediği kadar rüzgârlar essin, fırtınalar kopsun, yıldırımlar düşsün. Boşunaydı. İnsan hayatında bir an gelirdi ki, değerli bildiği ya da öyle diye bellediği bütün ölçüler yitip giderdi. İnsanoğlu bir başına kalakalırdı. Alışılmış düzenden, inançlardan, bağlardan kopmuş uzaklaşmış… Hayatını yeniden kurar, yeniden bir kişilik edinmeye başlardı. Şimdi uçsuz bucaksız bir boşlukta duyuyordu kendini. Nereye dönse tutunacak yer yoktu. Elini nereye uzatsa bir şeye dayanamıyordu. Çevresi sonsuz bir yokluktan ibaretti. Yalnız o yokluğun ötesinde bir insan vardı. Anlamların topunun onda bulunduğu, onda birleştiği bir varlık. Etrafında bir şey görmüyor, duymuyordu. Yaşamıyordu neredeyse. Etten kemikten kurulmuş bir insan çatısı altında, bir insan vardı. Yıllardır, alışageldiği işleri yerine getiriyordu. Ama yaşamıyordu. Nefes alıyor, konuşuyor, ama şu yeryüzünde yoktu, yitip gitmişti.