Bugün benim için büyük bir gündü, annemin evine geldim ,elbette anacıgımın evine her gelişim benim için çok özel, güzel,harikulade ama bugünün başka bir güzelliği var. Bugün buraya İzmir’den Pekmez teyze geldi, adını ben Pekmez koydum hatta öyle benimsedim ki özel isimmiş gibi büyük harfle yazıyorum. Pekmez teyze gelirken yanında kızını da getirmiş, birlikte bakkaldan çikolata çaldıgımız, kümeslere dalıp tavukları serbest bıraktıgımız,çocukluk aşkım olan güzellik.
Hiç değişmemiş, hiç te evlenmemiş, eğer kız olsam o gelecek diye bir gün sürecek olan lahana,pırasa diyeti falan yapardım, öylesine güzelleşmiş ki ben bile kendimi begenmedim ,oğlum kendini yakışıklı bilirdin ama şu güzelliğe bak utan diye.
İnsan çocukluguna ait bir anı görünce nasıl da heyecanlanıyor, onu en son gördügüm güne gitti aklım, vedalaşmadan önce koltuga uzanıp saatletce cips yemiştik, çocukluktan gençliğe geçiş dönemide olsa hala çocuktuk demek ki, akşama taşınacagız ama cips yiyoruz tam kapı açılıp haydi gitme vakti denilince ağlama, sarılma,üzülme,bıdıbıdı durumları.
