Merdivenlerden kayar adımlarla iniyordu. Ayaklarını hareket ettiren sanki gizli bir güç vardı, başka hiçbir şey olamazdı çünkü nefes bile alamıyordu. Dar boğazından öyle büyük bir lokma geçmekteydi ki yutkunamıyordu..Kökünden koparılmış çiçek gibiydi, anlamsızdı kendine. Tüm şehir sesini gömmüştü. Etraf ya gereğinden fazla karanlıktı ya da az evvel görme isteğini kurşunlamıştı. Kasım ortasında vücudunu baştan aşağı saran bu keskin sıcaklık, az önce sol yanından yarıp çıkartılan yüreğinin boşluğunu titretiyordu.
Ayaklarında bir uyuşma hissetti, sanki uçurumun kenarında ayağının altındaki toprak kayıyordu.
Kapanan kapıda son hali vardı. O kapının ardında yüzünü kaybetmişti artık. Kapıyı gözyaşlarıyla kapatmışlardı. Apartmanın o katına doğru çıkan herkeste aynı yüz ifadesi vardı. Herkes birbirine onu gösteriyordu, tanıyorlardı, bir şeyler fısıldıyorlardı ağlamaklı. Hiçbirini duymuyordu, görmüyordu, tek istediği oradan çıkabilmekti. O eski binadan çıkmak istiyordu ama ayaklarının altındaki zemin kayıyordu. Sessizliğine söz geçiremiyordu, birileri ona sarılmaya çalışıyor, türlü önerilerde bulunup teselli etmeye uğraşıyordu.
Sonunda yalpalayarak yürümesine kimse göz yumamadı, iki kişi koluna girdi ve onu evine bırakmakta kararlıydılar.
