Gel dedim bak. İşte burası benim odam. Aha burası da çekmecem, sehpam, yatağım. Yatağım… Otur istersen dedim. Otur be, ne çekiniyorsun. Bak bu dolabı almadan önce oda şu haldeydi. Rafları sıkça yapılmıştır. Her bir ıvır zıvırı topladı. Dur sana kahve yapayım. Akşamları, gün battı mı, ışığı söndürür şu yatağa uzanırım. Alacakaranlıkta bir lezzet ararım. Kimseler olmaz. Işık olmaz, gürültü yoktur. Issız olur. Bir lezzet vardır. Alacakaranlığın gölgesi tül perdeden görülünce, hiçbir şey okumadan, konuşmadan, öylece oturulunca bu karanlık odada; birşeyler hatırlarsın. Sadece ben değil, sen de. Hatırlarsın. Yak bakalım, dedim. Uzan, dinle bak. Gaz lambalı günler gibi, değil mi. İyice karanlık bastırmadan yakılmazdı o lambalar. Savurganlık olurdu. Belki de ailenin babası beklenirdi; ne bileyim. O eski zamanlar. Ben de yaşadım mı. Anlatmıştın, lambanın camı is olurdu, suyla yıkanmaz, kağıt ya da bezle silinirdi. Suyla yıkandı mı çatlardı lambalar. Beş yaşım mı neydi. Böyle alacakaranlıkta, tek odada. Baktım pencereden. Tepeler, tepeler, yılan gibi kıvrılan yeşilli kahverengili, tepelere dolanan yollar. Soba yanıyordu. O yayvan demir sobalardan. Bir yemek kokusu. Fasülye herhalde. Annem güğümü sobanın üstüne koymuş. Hep yapar. Sıcak su bulunur. Başımı eğip pencereden baktım. Yukarıda kalıyordu evimiz. Karşı tepeleri görüyordu. Sokakta tek tük çocuklar kalmış. Herkes evine girmiş. Hava soğuk. Burnumdan cama vuran nefesim buğu yapıyor. Işık yok. Ev iyice karardı. Gün indi. Sobanın demirlerinin aralarından vuran ateşin arada parlayan, arada sönen ışığı var. Çok sessiz. Çıtırtılar duyuluyor. Kömürler arada sobanın içinde devrildikçe çıtırtılar artıyor.
