çekmekle bitermi bu hayat yolu?
düşüncelerin farklıdır, beklentilerin, sevinçlerin, sevdiklerin, sevenlerin, isteklerin…
ama gelen aynıdır, hüzün, umutsuzluk ve sonuna kadar dram.
ne demem lazım ya da ne yapmam gerek? “şükretmek lâzım” diyor birileri, birileri “takmamak gerek” diye fısıldanıyor.
oğlum gelmiş kulağıma “babam” diyor, eşim öbür taraftan “kanayan yaram”!…
Soru işaretlerim tembelliğimin önüne geçti bugün ve sahilde buldum kendimi. aklımda türlü şarkı ve şiirler hepsi yanlızlığa dair.
Bu tür zamanlarda daha çok anlıyor insan seveceğinin kıymetini, artık beklediğim yeter diyesim geliyor.
sabah sabah yanlızlık vuruyor sahile, çıkaramıyor dalgalar beni bunalımdan; dört tarafım yanlızlık, kendimle yapayanlız.
başımı kaldırdığımda okul çocukları görüyorum. körpe bedenleri ilk derse girmeyi değilde sahilde koşmayı yeğlemişler.
sol tarafımda bir elinde gazete diğer elinde de tespihe benzettiğim kırk elli yaşlarında eşofmanlı bir amcam yaklaşıyor. anlam veremiyorum tespihe. sonra gülüyorum elindeki köpeğinin tasması.
bu kadar kalabalık yeter diyorum. dünyama dönüyorum.
