çekmekle bitermi bu hayat yolu?düşüncelerin farklıdır, beklentilerin, sevinçlerin, sevdiklerin, sevenlerin, isteklerin…ama gelen aynıdır, hüzün, umutsuzluk ve sonuna kadar dram.ne demem lazım ya da ne yapmam gerek? “şükretmek lâzım” diyor birileri, birileri “takmamak gerek” diye fısıldanıyor.oğlum gelmiş kulağıma “babam” diyor, eşim öbür taraftan “kanayan yaram”!…sınır koymamak istiyorum hayatıma, resim çizmekten nefret ediyorum beynimin sol tarafına, ve tartmak istiyorum yaşadıklarımı, değeri yok belki ama satmak istiyorum, alan cıkarmı acaba?gülmüyorum artık, etrafımdakilere istediğim gibi davranıp, istediğim gibi tavır alıyorum.artık söylemek istediklerimi söyleyip, yazmak istediklerimi yazıyorum…