Resim:”Kence” “eartline”
Uyanıyorum bu şehre.
Gün…
Daha kara…
Gözlerinden bile kara.
Yağmur kokusu var havada….
Her sabah ki gibi yine,
ve yine,
Kimse yok buralarda….
Yağmur yağıyor,
İnceden inceye.
Garip bir çekingenlikle.
Not düşmeden akıl defterime,
Üstü açık bir sır fısıldıyorum şehre….
“Günaydın” diye…
Demin koptum geceden,
Döküldüm mermer yalnızlıktan.
Uzandım günün kantaşına,
Söz değildi bildiğim “Günaydın“.
kesilen yerlerim de inattı…
Sadece,
Sensiz şehire,
AL’ına mavi bir rüyaydı….
