Bazı sorular var cevaplanması gereken,
Cevapları bilinmeyen.
Bazı anlar var yaşanması gereken,
Değeri bilinmeyen.
Bazı sözler var söylenmesi gereken,
Ama hiç söylenemeyen.
Bazı gözler var bakması gereken,
Bakıp da görmeyen.
Güliz Ardilli / İstanbul / 1998
Her hiçe dedi ki, ‘Sen de kalabilir miyim?’
– Neden?
– Hiçe karışmak için.
– Peki, sen ne istiyorsun?
– Yarat, sadece sev.
– Bu kadar mı?
– Evet, bu kadar, sev.
– Tamam.
Her Hiç’in karşınında durup sakince gözlerine baktı. Gözlerinde onu gördü, yüzde yüz güven vardı, bir şey demenin gerekmediği zamandı.
Sessizce ‘Tamam’ dedi, içlerindeki ses dışa karışmadan… İçteki sesle, sakince, el ele tutuşan iki insan gördü insanlar. Ama bilmiyorlardı ki, birbirine yüzde yüz güvenen iki insan yürüyordu yeryüzünde ve onlar görmüyordu.
Yıllar önce bir kitaptan okuduğum hikayeydi birden aklıma gelidi ve sizinle paylaşmak istedim.
Sınıfta öğretmen öğrencilerine bulunduğu durumdan bahseder ve bitidiğinde yorumlarını almak istediğini söyler : ‘Evimde bakmakla yükümlü olduğum bir insan var. Yerinden kalkamıyor konuşamıyor. Altını biz değiştirmek zorundayız acıktığında yada altını pislettiğinde sadece ağlıyor durumunun ne olduğunu biz anlamak zorundayız. Sürekli onunla ilgilenmemiz gerekiyor. Gündüzleri uykusunda bir sorun yok ama geceleri çok fazla uyuyamıyor ve ilgilenmediğimiz zaman ağlıyor.”Sizin evinizde böyle biri olsa bakar mıydınız?’ diye soruyor.. Sınıftaki öğrencilerin büyük bir çoğunluğu hayır diyor evet diyen kısım ise yarım ağız bunu söylüyor.. Bu tepkilerden sonra öğretmen şunu ekliyor : ‘Benim kızım daha 3 aylık’Hikayeyi sonuna kadar okumadan önce kendimi öğretmenin yerine koymuştum ve Allah yardım etsin demiştim ama sonuna geldiğimde çok daha farklı hissettim. İkilemde bırakan bir hikaye. Peki sizin tepkiniz??
