Her bitiş bir başlangıçtır ya, bu nasıl bir başlangıçtır bilemiyorum, anlayamıyorum, anlayamadığımı anlatamıyorum…
İkimizin sesi sanki anlaşmışlar da aynı anda susmuşlar. Ama susmadan önce nasıl özlediğimizi anlatmıştık birbirimize.
– nasıl özlemişim anlatamam. hala çok güzelsin yahu, ne yapıyor bu yıllar sana?
-hah! pek zarifsin yine, ben de çok özledim… nasılsın?
Çok değil, suskunluğumuzdan 12 gün önce yaptığımız muhabbetin başlangıcıydı bu cümleler.
Zor olan kabullenmek miydi
Yoksa yeni bir arayışa geçmek mi?
Hayat bize sunduklarıyla mı kaderimizi oluştururdu;
Yoksa kaderin oluşu muydu bize bu yaşadığımız hayatı sunan
Sorularına cevap bulanlar sormaktan vazgeçerler mi
günün birinde;
Ya da cevap bulamayanlar hep yalnış soruları mı sorarlar!
Sorusuz ve de cevapsız bir diyar var mıdır;ağaç kovuklarının içinde uyuyabileceğimiz ve mavi bir enginliğe uyanabileceğimiz…
Söyler misiniz bana mutluluklar yaşamaya değecek kadar gerçek midir?
Gerçeklikten somutluğu çıkarsak elimizde kalan yeterli midir?………….
Bir insan ancak bu kadar çalışkan olabilir. Bu kadar derslerine düşkün.
Arkadaşım Z haytımda gördüğüm derslerine en çok çalışan insan. Denemelerde önceki netinden 3 net düşünce ağlayan ortalığı yıkan ya da 1. olamayıp 2. olunca üzülen birisi. zaten bu yönü dolayısıyla bütün tepkileri üzerine çekmiş durumda.
Konuları annesi sayesinde önceden öğrendiği için hoca ders anlatırken bütün sözlere atlayor. Böyle yapınca da hep bir ağızdan “Ya Z..” diye onu uyarasımız geliyor. Hocalar bir şey söylediği zaman değişik tepkiler veriyor ve espirileri en son o anlıyor.
Benim saf arkadaşım.. Bu gün ona “bre Z..” diyorduk. o da bunu bir küfür sandı ve “Ya hocam bana hakaret ediyorlar” dedi. Çocuk gibi hareketleri var. Arkadaşlar onu korkutmak için oyuncak sümük almışlar. Bunda korkulacak bir şey olmamasına rağmen sınıfta onun çığlıklarından geçilmedi.
Nedenini anlayamadığımız bir sebepten dolayı sürekli düşüyor. yine bir gün arkadan hafif bir itekleme sonucu düşünce bir yerlere tutunmak istedi ve arkadaşı çekiştirdi ve o da yere düştü. Birgün biryerlerini kıracağından endişeleniyoruz.. artık onu görünce bir refleks haline geldi düşmesin diye tutuyoruz. Kitabı kayboldu diye neredeyse ağlayacaktı kitabını bulamadık. neyseki annesi yenisini almış. Ben de bir keresinde onun dolabına kitabımı koymuştum. Benimki de ortalıktan kayboldu ama ben buldum.
Arkadaşımın bu özelliklerinden dolayı sınıfta alay konusu oldu. Bu yüzden ona sataşanlar çok.
Yapamadığımız bir soruyu ona sorunca nekadar heyecanla anlattığını görünce gülmekten yerlere yıkılıyoruz.
Artık arkadaşım Z.. yi bütün okul tanıyor.
Bir beden dersinde oturuken bu yaptığı saflıkları konuşuyorduk yanımızda o da vardı. Ben onların çoğunu komiklik olsun diye yapıyorum dedi. dediklerinde ne kadar ciddi olduğunu bilemiyorum.
