Bir melek dua eder.
Kelimeler arınır nefesinde.
Geçmiş, günden korkar.
Melek dua eder.
Aminler dolanır dilime.
Utangaç sevinçler peydahlanır tenimin kurak iklimde.
Ve karanlıklar çökmüş gözleri her kapandığında teninin kokusundan sızar ölüm.
Duyumsarım, mırıldanırım
” Yumma gözlerini melek hep bak ! Öldürme beni ! Karanlıklara gömme ! “
Melek dua eder.
Melodiler gezinir köy koruyucuları gibi, unuttuğum sevginin dağlarında.
Ruhum beklenmedik bir şekilde terk eder beni.
Onun avuçlarının içinde uykuya dalar.
Bir et yığını gibi kalırım karşısında.
Titrerim.
Dualarında bana da yer var mı, soruları mıh gibi çakılır beynimin betonuna.
