Biri ağlıyor kapının ardında… Belli belirsiz sesler duyuluyor. İki kişi mırıl mırıl konuşuyor sanki.
Biri az önce ağlayan… Diğeriyse ağlamaya son verip konuşmayı başlatan olmalı.
Seslerden daha genç olanı ağlayana ait. Kelimeleri hıçkırıklarla bölünüyor hala sıklıkla. Bazen bu aralar iyice uzuyor, yeni bir ağlama nöbetine bırakıyor yerini. Diğer ses, yani olgun olanıysa hep aynı sükuneti korumayı sürdürüyor inatla. Duymuyor sanki ağlamayı. Duymayınca gözyaşları yok oluyor sanki.
“Biz ne zaman ayrı düştük ? Anlamaktan vazgeçtiğimiz zaman.
Tam anlamak için, tamamlamak için, ne okuyorsanız okuyun. Birde zamanı okuyun.”
İşte bu sözler bir kaliteli reklam için çok yazılmış ve zamanımıza, içinde bulunduğumuz durum’a hitap eden bir yazı. Biz ne zaman ayrı düştük te kavga etmeye başladık?
Maç çıkışında satırlı insanlar, birbirinin gırtlağına sarılan insanlar, mecliste birbirine giren vekiller(!), trafikte kavga edenler, gereksiz küfür edenler, parti çatışmaları, fikir kavgaları, bildirgeç’teki yorum tartışmaları…
