Sakın kimseye güvenme bebeğim,
Sakın kimseye inanma.
Hıçkırıkların sevginin boyunu aşmasın.
Sakın gülen gözlere aldanma bebeğim,
Sakın sözler seni baştan çıkarmasın.
Hıçkırıkların sevginin boyunu aşmasın.
Sakın önemsiz olduğunu düşünme bebeğim,
Sakın duygularını hissettirme.
Hıçkırıkların sevginin boyunu aşmasın.
Sakın unutma bebeğim,
Sana senden başka dost yok.
Güliz Ardilli / İstanbul / 28 Ağustos 1997 Peşembe
En çok kendimizi aldatırız şu üstü örtülü dünyada. Farketmeden birçok kez kendi ayaklarımıza kapanır ve bildiğimiz doğrudan şaşmak için binbir yalan söyleriz kendimize. İnanmış gibi yapıp yanlışlarımızla yaşarız, her nekadar bahsi geçtiğinde en doğru insanın ‘ben’ olduğumuzu ve en doğru doğruları bilen kişinin kendimiz olduğumuzu düşünsek de.
Aldatmak; üç günlük ömrün en acı yanıdır insan için. Aldatanın asıl aldanan olduğunu anlamayacak kadar aciz olduğumuzu bize en kısa yoldan anlatan bir yanlışlar yumağıdır boğazımıza çöreklenen. Ne sevgiliyi aldatmak, ne de bir başkasını; en üzücü olan kendini aldatmaktır. Açık gözlerin gerçeklere kapalı yaşaması kadar acı olabilir! Hayat bir nehir ise ve terse kayık çekenlerin hiçbiri akıntıya karşı gelememişse, düşünmeyen var mıdır nehrin sonunda nereye varacağını; var mıdır ki bu kadar aldatabilen kendini, kürek çekmek için nehre koyulduğunu düşünecek kadar mesela. Başlangıcı doğum olan hayatta geriye kürek çekmenin beyhude olduğunu anlamak için az biraz düşünmek yetmez mi ki? Bir uyku gibi geçen hayatlarımızın değerinin ne olduğunu, nehrin her bir dehlizi bir enstrumental tadında kalbimize akıtırken, kürekleri ve kayığı sevmek asıl divanelik değildir de nedir? Akıntıda aşkla kürek çekersek nehrin sonunda ayaklarımıza serilecek cennet-asâ bir bahar bekliyor, inanmazsan nehre bak; her damlada parıltısını göreceksin baharın. Aldanma ve aldatma kalbini iç buhranlarınla. Özünden akan nehirle ak nehrin özünde. Yaşlı bir ağaç dalına takılıp da düşme nehrin gözüne. Aldatma, ve aldanma nehrin ters akıyor gibi görünmesine. Nehrin sonuna ereceksin bil, ve hatırla…Uyan varlığının her ilmiğinde ve uyandır karanlıklarında yatan aldanmış benliğini. Ne uykuyu sev, ne de uykuda olduğunu unut, gaflete düşme. Sev sevebildiğin kadar nehrin ötesindeki Varlıklar üstü Varlığı, ve kaybol aşkların en güzelinde özünden geçen özün özünü bularak…Hayat, kapakları açık içi kapalı gözlerin biricik sevgilisi…ve insan; aldanmışlığında boğulan nehir sevdalısı bir kalbin yegane taşıyıcısı…kâh aldatarak aldanan, kâh karaya oturmak için kayığa tutunup ayağıyla dibi ararken boğulan…
Gecen gun cok ilginc bir ruya gordum:
Ruyada ben yokum, sadece izleyici olarak katiliyorum. hatirladigim bir kiz ve oglan surekli konusuyorlar. Kiz oglani bastan cikarma derdinde, oglansa gayet cevap veriyor kizin bu tavrina. Yalniz aralarda nisanlisini anlatiyor oglan. Yani kiz durumun farkinda gayet, oglan hem nisanlisini, hem kendini aldatiyor; kizsa kendini… Bir de surekli biseyler yeme derdindeler, biseyler ismarliyorlar biryandan.
Ruya buraya kadar normal gidiyor di mi? Ama hayir, asil garip olan, ben arada baska yonlere bakiyorum ve kafami tekrar cevirdigimde kiz ve oglani iki kucuk koyun olarak goruyorum!!! Bunlar aslinda muhabbet eden iki koyun. sonra kiz oglana yemek yapmak istedigini soyluyor. Bir amca geliyor o sirada ve ‘yapma evladim, yeterince yediniz zaten’ diyor. Ama amca da koyun aslinda:)
Sonra kiz pisirmek uzere bir koyun ismarliyor ve koyun geliyor bir tane daha. Ama aslinda o koyun da bir kiz:) Bunu bitek ben goruyorum ve inanilmaz uzuluyorum:)
Diyologlarin bir tanesinde erkek koyun: ‘hayirsiz hayat insani hain eder’ diyor. Ben burada mudahale edip ‘o ne demek oyle?’ diye soruyorum.
Erkek koyun cok bilge bir tavirla: ‘hayat bu, cok hayirsiz olabiliyor bazen, o zaman hain oluyosun iste’ diyor.
Orda biryerde telefon caldi, uyandim…
Sonra dedim, bu ne bicim ruya, bu kadar sembolik ve aslinda diil.
Eskiden ‘hain kurt’ diye bisey vardi, artik koyunlar da hain ve de hala koyun… Kim kimi aldatiyor, kim gercekten hain, kim koyun, kim kurt?
Hayirsiz hayat iste, hain eder:)
