…
bilemedim çünkü
mutluluğa ayıracak vaktim yoktu
tuzu yoktu ekmeğimin
yaşımın merhameti yoktu
talaşlı bir yolda
telaşlı bir gurbet yolcusu
neyi düşünebilir ki dönmekten başka ?
üzerine gitmedim sevdaların
kendimi sevecek kadar
aklım yoktu..
sustum ve dinledim
meğer gözümün gördüğü yer
yüreğimin kabul ettiği kadar meşru
münkir sayıldım
bilemedim..
Salsa nın ortasında bir müddet donup, asılı kaldığım dolunayın, ertesi gün yaşayacağım ızdırabın habercisi olduğunu nereden bilecektim.
Gitme anne, beni bırakma, maviş, gözünü aç..
İş dünyasının, insanı ister istemez şekle soktuğu kalıpsal görüntüm , çalıp duran telefonlarım, toplantılar Ve, bir haftadır yazlıkta tek başına kalan annemi aramamı engellemeyen, hayata karşı biraz da olsa duyarlı yaklaşmamı sağlayan şiirsel, ağlak ruhum….
-İyi misin anne? Telefon açılıyor ses yok….
Bir his; sıcacık, bir o kadar da soğuk, sanki ilahi bir güç, bana bilmece soruyor.. Kelimelerim sınırlı, tek hakkım var , ılık esen rüzgar tenimi okşuyor, yolu kavrayışım her tümsekte mıknatıs gibi bütün negatif düşünceleri üzerine çeken sünger beynim, savruluşum, hala o soruya cevap vermiş değilim..
