Gözlerine bakamadım yıllarca. Duygularımın belli olmasından korktum seni kaybetmekten. Çünkü biliyordum ki gözler kalbin aynasıdır sen konuşamazsan onlar konuşur.Ne kadar daha devam ettirebileceğimi bilmiyordum bu oyunu. Söylemeye dilim varmıyordu ama söylemem gerektiğinide biliyordum.Artık zamanının geldiğini düşündüğümde; tüm cesaretim, tüm kalbim ve tüm içtenliğimle söylüyordum sana hissettiklerimi. Sonunda başarmıştım ama eskiden düşündüğüm gibi olmuştu. Eski beni görmek istediğini söylediğinde gözlerimi kapattım. Yanılmıştın. Hiçbirşey artık eskisi gibi olmayacaktı olamazdı. Yine seni düşünüyordum nedense. Hala seninle olabileceğimi. Ama gerçek bu değildi.

İnsanlar, geri gelmeyeceğini bildikleri halde kaybettikleri şeylere inanmazlar, inanmak istemezler, taki onu yaşayana, onun yokluğunu hissedene kadar. Ben de bunları düşünüyordum sanırım. Hala aklımda sen vardın. Gözlerimi açtım ve telefonda kulağıma yankılanan son sözünün bana yaşattığın en iyi tecrübe olduğuna inandırmaya çalıştım kendimi. ”elveda”
Artık düşündüğüm gibi herkez kendi yoluna gidecekti. Aldığım cevap hayatımın geri kalanı için bana çok iyi bir ders olmuştu.Daha sonraları yokluğunu hissetmedim, seni aramadım değil ama son sözünü kulağıma küpe ettim artık ve artık benim de son bir sözüm var gelecek için. Kimbilir belki yine yollarımız kesişir ve duymak istersin.