“Özlemler karıştı iklimime, daha çok üşütüyor bu mevsim beni.Gözüm kararıyor, yüreğim yanıyor.Olmasaydı sonumuz böyle”Dün durup duruken bu mesajı yazdım cep telefonuma birazda alıntı yaparak üstadlardan.Sonra düşündüm “kime atabilirim bu mesajjı” diye.Burda işin en acıklı yönü ortaya çıktı birden.O mesajı atabileceğim hiç kimse yoktu.Öyle hissettiren.Ya da çoktu o kadar çok ,özelliğini alıp götüren.Nihayetinde o mesaj hala duruyor telefonumda gönderilceği günü ve kişiyi bekleyerek…
yorumlar
Kimler gelir, kimler gider. ..Bir yerlerde yaşamaya devam ederler. Sanki yolları seninle hiç kesişmemiş gibi, sanki elleri hiç seni tanımamış gibi. Biran da akıllarında şimşek gibi çakar mısın?Neyse, hüzünlendim sabah sabah
“Öyle bir havada gel ki vazgeçmek mümkün olmasın….” Bende bunu bir heves yazmıştım duyunca… Nasıl hoşuma gitmişti… Sonra farkettim ki ne o havalar kalmış beklediğim, ne o kalmış vazgeçmek istemediğim.. Hepsi bitmiş gitmiş… Ama sözü bende hala saklıyorum… Belki birgün biri için kullanırım diye….