Bir zamanlar herkes kadar özgürce hareket ettiğim mahallem, arkadaşlarım, ailem, hatta annem babam şimdi yabancı gibiler, gittikçe de yabancılaşıyor bütün çevrem. Önce iş arkadaşlarımdan birer birer uzaklaştık, pek hatırlanmıyorum sohbetlerinde biliyorum çünkü gözden ırak olan durumu hasıl oldu.Neden bir zamanlar vardılar da artık yoklar? Çünkü artık ben onlar kadar normal değilim, çünkü ben artık engelliyim. Söylenirken bile engel oluyor insanın hayatına.Bir şekilde sosyal olmak daha önce hizmet ettiklerime (Normal insanlara) hizmet edememek işimin bittiği manasına gelir mi bilmem ama ben bir şeyler yapmak, bir şekilde faydalı olmak isterim. Bunun yolu belki buradaki köşe; hedefim her gün en az 1 yazı yazmak.Biz engellilerin hayatını kolaylaştıracak bilmemiz gereken haklarımızı, sosyal hayata verebileceklerimizi, bürokratik söylemlerde bizi önde tutup daha sonra bizi unutan tüm siyasiler bürokratlar, entellektüeller, bizlerin yanında olduğunu söyleyip bizi unutan herkes hatta en yakınımızdakiler yani ailemize yüzlerine söyleyemeyip de içimize attıklarımızı paylaşalım istiyorum.Unutmayalım ki bir gün hepimiz engelli olabiliriz engelli olmadan engelleri kaldırmak her sağlıklı bireyin görevidir.
