öyle bir yalnızlık ki kurtulmak mümkün değil. nedir seni yalnızlıktan kurtaran? ailen? arkadaşların? sevgilin?başka insanlarla beraberken yalnız olmadığını sanmak insanı hayatında sahip olmamaktan mutlu edecek ender farkındalıklardan biri heralde. belki de dünyanın en boktan kandırmacasıyla asla yüz yüze gelmemek yüzeyde kalmak ama, en büyük şans aynı zamanda.en yakın hissettiğin insanla berabersin, yalnız değil misin? (ooo0o) oysa iki şey var ya sadece sahip olduğun. bi SEN varsın, bi de senin algın. ne başkasının varlığına ne de algısına haiz olabilirsin. sen algılandığın sürece karşındakinin orda olup olmaması farkeder mi sanıyosun? olmasa algılayamıcak olmak yetmez bunun gücünü ortadan kaldırmaya.ve evet bi SEN varsın bi de algın. o sevdiğin, o beraberken yalnız olmadığını sandığın insan da algı sadece. elindeki çakmak gibi, dumanın boğazından geçerken verdiği haz gibi.ama o SEN’in, o algılamadığın, o zaten sen olan senin yanına koyabiliyo musun bi tane daha? onu yapabiliyo musun iki? yok. işte o yüzden yalnızsın, o yüzden mahkumsun. üstelik farketsen de yok kurtuluşun.buyur bu okuduklarının algısına da karşı çık, istersen inkar et. sonra bak bakalım kendine algının ötesinde bi yandaş bulabiliyo musun. yok.
