günlerden pazartesi ailemi dostlarımı arkadaşlarımı tam olarak 102 gündür görmüyorum.bu beinm için bir ilk ve bu durumdan nefret etmeye başladım. ilk günler mutluydum aslında “biraz özlesinler beni ne güzel bana karışan yok istediğimi yaparım” diyodum. ama şunu anladım özgürlüğün bile bir bedeli varmış.sanırım bazı dersleri sadece okuyarak değil yaşayarak öğreniyosun.pek sevmediğin arkadaşın bile seni aradığında sevinebiliyosan dostunun seni aramasını sen düşün.yaşadığım yeri sevmeme rağmen ona özlem duymam. kendime bile inanamıyorum. ama az kaldı.sadece 3 gün 3 gün 3 gün
