nedir ki böyle canımı sıkan? görünürde ne var? Soru sormaktan sıkıldım. Cevapları bulup ruhumu rahata kavuşturmak istiyorum. Cevaplarda belli aslında ama neticeye götüren yolların hepsi tıkalı. hepsinin önünde itemeyeceğim büyüklükte kayalar var. bütün yollarda. hemen hepsinde. bütün günlerbirbirinin devamı. buraya geldiğimde sanki eve gidip hiç uyumamışım gibi. sanki annemi senelerdir görmüyormuşum gibi. saat 20 oldu mu zamanı dondurup, saat 9 olduğu zamanda durdurduğum saatin pilini tekrar takıp zamanın ilerleyişine kayıtsız kalmak gibi. hep aynı rafları, hep aynı koltukları görmek çok sıkıcıymış meğer. içim hep huzursuz, içim hep karanlık, içim hep umutsuz. Nefes almadan gülmek nasıldı unuttum. Biliyordum bir zamanlar. gülüyordum o zamanlar. hem de içten. en içten. İyi gitmeyen herşey beni buluyor. bazen korkuyorumya onları bulan BENsem? ya herşey bende bitiyor (başlıyor)sa? Eğer böyleyse (ki aklıma getirmek istemiyorum bu ihtimali hiç, itiyorum hep gerilere) işim iş. Şu an farkediyorum ki yerimde sayıyorum ben. Doğduğumdan beri değil elbette, şu iki yıldır. İki yıldır aynı basamaktayım. Merdivende yürüyen cinsinden değil ki. Hiç ilerlemeden hep aynı basamağa yapıştı ayaklarım. Bak işte yine aynı basamaktayım…
