Oturmuş ağlıyordu,af diliyordu istemeden ve bilmeden yaptıkları için çok pişmandı.
Çok ağladı kendini unutmuştu,bulunduğu yeri unutmuştu sadece Sevgilisine yakarıyordu.Bedeninde güç kalmamıştı son sözleri;
“benim senden başka gidecek kapım yok,kovsan da geleceğim.Tek dileğim beni sevmekten vazgeçme.Belki Sen beni şimdi bağışladın ama ben bunu bilmediğim için bu yükle yaşamaya çalışacağım.” dedi ve sustu.
Sadece başı yere eğik ağlıyordu…
Sağından ışığa benzer bir küme el gibi alnına dokundu şefkatle ve başını yukarı kaldırdı.Anladı o an Sevgilisi onu bağışlamıştı.Bu kez sevincinden boğulurcasına ağlıyordu,o an etini koparsalar hissedemezdi…
