Masumca…
sana çok mu haksızlık ediyorum
seni çok mu kırıyorum
seni hep mi üzüyorum
sana hiç mutluluk ve huzur veremiyormuyum
seni hiç anlamıyormuyum
eğer evetse bana niye katlanıyorsun
aklım o kadar dağınık ve karışıkki bazen durduk yere kendimi saçmasapan
şeyler düşünürken buluyorum
kendimi sorguluyorum neden anlamsız davrandığımı bulmaya çalışıyorum
bi sorun mu var, bi sorunum mu var diye düşünüyorum
ama sadece düşünmekle kalıyorum
düşüncelere dalarken bazen ne düşündüğümü bile hatırlamadan kendime
geldiğim
oluyor
ben böyle değildim, son zamanlarda gerçekten çok garip biri oldum
bunun ben bile farkındaysam acaba çevremdeki aslında en yakınımdakiler bana
nasıl katlanıyor
niye böyleyim bende bilmiyorum
bi terslik var bunu hissediyorum ama nr olduğunu göremiyorum
kendime ve eşime hayatı zehir eden biri olmak istemiyorum, öyle biri de
değildim aslında
ya artık tanıyosun beni, böyle biri olmadığımı biliyosun.. biliyosun dimi
ben böyle çekilmez, senin canını sıkan biri değildim
son 3-4 aydır bi gariplik var üstümden atamadığım, adını koyamadığım,
çözmeye çalıştıkca bataklık misali beni içine çeken bişey bu.
ama adı ne, neden bilmiyorum
öyle bişey ki birden, durupdururken oluyo ve aklın dağalıyo, ne olduğunu
anlamıyosun anlamıyorum yaaa
çok düşünmekten artık kafayı sıyırdım galiba, onu da bilmiyorum
hep senin yanında olmak istiyorum, sabahın köründe evden çıkıyorum ki seni 5
dakika daha fazla görüyim, sana daha çok sarılabileyim ama yanına gelince de
senin canını sıkıyorum
o zaman kalkıp gidiyim bari diyorum ama senden ayrılmak istemiyorum. dedim
ya hep yanında olmak istiyorum.
eve geliyorum bi yandan ailem. onlara yalan söylemek istemiyorum canım
acıyo
yüzlerine bakamıyorum. ne kadar uzun zamandır ben anneme sarılmadım
biliyomusun? ama yapamıyorum kendimi onlara karşı suçlu hissediyorum çünkü.
sonra diyorum beni yalan söylemek zorunda bırakan kendileri, onların
istekleri. ben de doğal davranmalıyım o zaman. hiçbirşey yokmuş gibi
yapmalıyım. ama şu vicdan dedikleri şey var ya gerçekten varmış.
