bildirgec.org

İnsanların duygularına ifade etme yöntemleri ve bunun için kullandıkları sözcükler çok şaşırtıcı. Buna verebileceğim en temel örnek Ahmed Arif’in “Yokluğun cehennemin öbür adı/ üşüyorum kapama gözlerini” mısralarıdır.
Bir insanın başkasını bu kadar sevmesi mümkün müdür? Bu sevgiyi bu kelimelerle ifade edebilmek için nasıl bir ruh hali gereklidir? Gerçekten hayatımızda olmayınca bizi cehennemde hissettirecek kimse var mı yaşantımızda? Bir insanın gözleri bir başkasını ısıtır mı cidden? İnsan neden bu mısraları hissettiğinde omuzları düşüyor, toparlanıyor, kendini mahzun hissediyor?
Çok kısa bir süre önce üşümeye başlayınca anladım ki yukarıdaki soruların hepsinin cevabı “Evet”, sonuncunun cevabı ise herkesin içinde dokunduğu bir yer olması bu mısraların.

Birini bulmak şart mıdır? O biri devamlı insanın hayatında mı olmalıdır? İnsanın kişisel alana ihtiyacı yok mudur? bunların da hepsi ayrı tartışma konuları.
Senin yalnızlığının zorladığı dünyada bizleri de birliktelikler ve o birlikteliklerin gereklilikleri zorluyor elbette. İnsan büyüdükçe anlıyor ki çocukluğunda edindiği dostların yerini hiçbirşey tutmuyor. Büyükken edindiğin arkadaşların hep başka hesapları var. Oysa çocukken en içten pazarlıklı hesabımız kendimizi o arkadaşımızın evine davet ettirip, annesinin tatlılarından yiyip biraz oyuncakları ile oynamak oluyor.

Kusura bakmayin begenmiyorum sizi ve kusura bakmayin daha iyi olabileceginizi dusunuyorum. Emek vermediginizi yasama ve daha iyisini hak etmediginizi de. Talihin size iyi davrandigini, “kisisel menkibe”lerinizi takip etmediginizi. yapabileceklerinizin yarisini dahi yapmadiginizi dusunuyorum.

Okumadiginizi, okuyanlari sevmediginizi, dinlemediginizi, anlatmaktansa bikmadiginizi…
Ukala ve hatta daha ilerisi oldugumu dusundugunuzu de biliyorum; ama bunu dusunmek icin bile ugrasmadiginizi da biliyorum.
Hazir paket fikirleri kullandiginizi, bu paketleri acip kullanma kilavuzunu bile okumadiginizi da biliyorum.