bildirgec.org

http://www.edirnepostasi.net/newsdetail.asp?NewsID=1249

http://www.bbc.co.uk/turkish/europe/story/2007/12/071220_armenia.shtml

Babasının yaptığı eziyetler canına tak demişti,liseden mezun olunca hemen işe girdi tek isteği annesini zalimin elinden kurtarmaktı.Bu güne kadar çok girişleri olmuştu ancak hepsinde zalim babası saçlarından sürüyerek annesini eve tekrar getirmişti.Kendi ailesi bile zalim babadan korkuyor hiçbir şey diyemiyordu.Ölmesi için dua ediyorlardı bu adamdan başka kurtuluş yolu yoktu.İlk maaşını aldığında kaçacakları evi çoktan ayarlamıştı,annesini ve kardeşini alıp ortadan yok olacak ve bu zulüm bitecekti.Durumu annesine açtı,öyle korkuyordu ki “hepimizi bulur ve öldürür,yaşatmaz bizi” dese de kaçmayı da çok istiyordu.
Uzun ikna çalışmalarından sonra zaten dünden razı olan kadın “böyle her gün öleceğime,bizi bulduğunda öldürsün de bitsin bu işkence” dedi ve hazırlıklar başladı.Zalim babadan gizli yeni evin temizliği yapıldı,temizlik sırasında müthiş bir sevinç yaşıyorlardı.Yeni bir hayatları,yeni beyaz sayfaları olacaktı.Bunun için her şeye değerdi.O gün geldi,zalim baba işe gider gitmez yola döküldüler.Yeni evlerine gelmişlerdi,annesi dikiş makinesini da almıştı çalışıp kızlarına destek olacaktı.Giderken komşulardan görenler olmuştu ama yıllardır çekilen sıkıntılara şahit olduklarında hiç biri arayıp zalim babaya evi terk ediyorlar diye haber vermedi.Akşam oldu,kimsede uyku yok,her an “ya bizi bulursa” korkusu vardı,dualar edildi,uyumak için uğraştılar.Gece yarısını çoktan geçmişti ki “açın lan kapıyı bilmem neler hepinizi öldüreceğim,bunun hesabını vereceksiniz bana” zalimin sesi ile irkildiler.Kapıyı açmaya gerek kalmadı,kırmıştı çoktan…Anne 15 gün, PAUQYLN 1 hafta hastanede yattı…

Kız arkadaşının doğum günü partisine davetliydi.Annesinden izin koparması lazımdı.Annesi izin verirsi ama babadan korkuyordu.Tüm gün annesine yardım etti ev işlerini yapmayı sevmezdi ama izin almak için annesinin gönlünü alma çabalarıydı.Annesinde izini kopardı,sevinçten uçuyordu,aşkı da doğum günü partisinde olacaktı.partinin en güzel kızı olmalıydı ama üzerine ne giyeceğine bile karar veremiyordu.Sabah erken uyandı,duşunu aldı,hazırlanmaya başladı.Heyecandan titriyordu annesine belli etmemek için uğraşıyordu ama o kadar sık banyoya girip çıkınca annesi sonunda “ne oluyor kızım ne bu halin” dedi.”Ha-hazırlanıyorum anne doğum gününe gideceğim senden izin aldım ya” afallamıştı kekeleyerek konuşması annesini iyice şüphelendirmişti.”Kızım baban duyarsa ikimizi de öldürür biliyorsun aklını başına al bana laf getirme” dedi ve zalim babamın gömleklerini ütülemek için beni banyoda bırakıp çıktı.Nerede kalmıştık… Tamam biraz da makyaj yapalım bir daha banyoya girmeden evden dışarıya atayım kendimi.
Aşkı ile buluşup partiye birlikte gideceklerdi,buluşma noktasına geldi ve beklemeye başladı,daha çok bekleyecekti,bekledi de gelmeyeceğine inanmak istemiyordu.Buluşma saatinin üzerinden iki saat geçmişti ama o hala direniyordu.Cep telefonu yok muydu demeyin o zamanlar yoktu,aslında çağrı cihazları vardı ama o iş maddiyata bakardı.Biz ilkel yöntemlerle dumanla,mektupla idare ederdik.Duman kısmı latife ama mektup yazardık,mektup bile denmez aslında bir kağıda özlemimizi,hasretimizi yazar görüştüğümüzde bu önceden yazdığımız kağıtları değiş tokuş yapardık,postacıyı bile sokmazdık aramıza.

O gün o kadar beklememe rağmen gelmedi.

Sınıfındaki en yakışıklı erkeğe aşıktır,hiç belli etmez.İçinde yaşamaya çalışır,utanıyordur.Okulun en güzel kızlarından biri diğer erkekler onunla konuşmak,yanında yürümek için yarışırken aklında sadece ”o” vardır.Gözü başkasını göremez.
Evdeki rutin kavgalar devam etmektedir,geceleri aşkının hayali ile yastığa sarılıp uyumak için yatağa daha erken girmeye başlamıştır.Yemeden içmeden kesilir,an olur evindeki kavga seslerini bile duymayacak kadar aklı sevdiğindedir.Ders çalışamaz olmuştur.Oysa annesi ona “oku kızım benim gibi olma” der,bu söz ona çalışma azmi verirdi.Şimdi unutmuştu sözleri aklı sadece sevdiğindeydi.

PAUQYLN BEBEK

16 Saat süren bir sancı sonrası geldi dünyaya ağlayarak başladı yaşamı.Yaşam gözyaşlarında saklı,anne kokusu besler ruhunu,ilk çocuk olmanın avantajlarını yaşar sonuna dek.
Ona isim bulamazlar bir türlü doğduktan üç gün sonra olur onun da ismi.Gülünce güller açar,gül yüzünde,etrafa gülücükler saçar,evdeki kavgalardan habersiz.
Babası sever kızını ama kıskançtır hem de çok kıskanç bu yüzden eziyet eder loğusa eşine,on beş günlük loğusa hastanede iki gün geçirecek kadar dayak yer,korku ve acıdan sütü kesilir,küser akmaz bir daha bebek ağlar durur.
İyileştim diye sevinirken bu kez yoktan yere yine dayak yer ve kolu kırılır,hiç bitmez çilesi.
Günler kavga dövüş derken geçip gider,yoldadır ikinci bebek.Neler bekler neler umarken hayat yön verir bizler uyarız.
Boşansa gidecek yeri yok,işi yok,çocuklarından da ayrılamaz,kalmış işte kaderinin eline,ailesi arka çıkmaz nereye sığınsın ki iki çocukla…

Annemin hep “kızım oku yoksa benim gibi olursun,kalırsın bir zalimin elinde” sözleri ile heveslendim.
Okula başladığım ilk gün annemin beni orada bırakıp gitmesi beni çok üzmüştü biliyordum öğlen babam eve yemeğe geldiğinde yemek olmazsa annemi döverdi,annem yemeği yetiştirmek zorunda olduğu için gitti.Bunu bilmeme rağmen gitmesini istememiştim yanımda oturan arkadaşımın annesi dersin sonuna kadar elinden tutup bekledi,benim annemde benim yanımda olsun istedim.Babama kızıyordum onun yüzünden annem beni okulda bırakıp gitmek zorunda kaldı diye.Annemi her ağlattığında ona olan nefretim artıyordu,annemi elinden kurtarmak için araya giriyordum bazen.
“yapma baba nolur vurma anneme”
Hiç dinlemedi beni hiç.Araya girdiğimde bende nasibimi alıyordum hani seviyordun baba beni?
Seven baba döver mi?