Hayatının her hangi bir anında, başkalarından kendine doğru bir şiddeti yaşamış, cinayet işlemiş ya da cinayetin sınırından dönmüş insanlar arasında, diğer insanların kolay anlayamayacağı bir bağ oluşur.
Hayatın, değer ve değersizliği hakkında söyleyecek sözleri olmasa bile, hiç bir zaman konuşmasalar da, bir dilleri vardır. Birbirlerine karşı duydukları acıtıcı ve anlaşılmaz yakınlık, günlük hayatın içinde takınmak durumunda kaldığınız hiç bir maske ya da ikiyüzlülükle ya da bir çok başka şeyle üzeri örtülemeyecek kadar büyük ve sahicidir. Bunun içinde elbette acıma da var; kendine de, diğerine de… Sonuçta bir cinayette, kurban, mutlaka öldürülen değildir…
Vazgeçilmiş bir cinayetle, işlenmiş bir cinayet arasında, ikisinin de cinayet olması anlamında neredeyse fark bulunmaz, bunu yaşayan taraf açısından çekilecek acı farkı da, bilinebilecek olandan çok daha az olmalıdır.
Bir ölüme karar verme anı ile vazgeçme anı, gerçekte inanılmaz hızlıdır ve çoğu zaman sadece içgüdüler tanrının rolünü çalar. Eğer bir cinayetten vazgeçilmişse; artık diğeri öldürülmeye değmeyecek bir hale gelmiş demektir; bunu anladığınızda, kurban ve katili arasındaki sevgi ya da nefret ilişkisinin derinliği, gündelik hayatın sakin esintileriyle yaşamaya alışmış birini yakıp kavurabilir, beklenmedik bir çöl fırtınası gibi…
Aynadaki, bir gün daha yaşamasına rıza gösterdiğiniz suretle, ertesi sabah yeniden karşılaşmak üzere sözleşmeye devam etmek; bu çaresiz düello, tabii ki adına yaşamak denilen macera olacaktır…
sürebilir…
