fabrikadan ilk çıktığımda fiyatım epey yüksekti. aynı oranda da havalıydım. diğer telefonlara burun ucuyla bakıyor küçümsüyordum onları. sahibim üzerime titriyor aman bir yeri çizilmesin aman yere düşmesin diye beni koruyor her zaman kolluyordu. mikrofonumla bir sürü güzel aşk kelimeleri döktü o adam, benim kulaklığımla bir sürü evet cevapları aldı ve sevindi.
ne var ki zamanla bana duyulan ilgi azaldı. çünkü namussuz adamlar gittikçe fiyatımı düşürüyorlardı. üzülüyordum. kampanya üstüne kampanya derken fiyatım yerlerde sürünmeye başladı. eski havam bitmişti. artık 8 yaşındaki çocuğun bile elinde geziyordum. ekranım çizilmiş tuşum silinmiş kimin umrunda abicim. üzgünüm. bu kadar piyasa olmamalıydım, bu kadar tanınmamalıydım. ama gelgelelim öyle oldu arkadaş. ben hüzünlü bir cep telefonuyum, ben piyasa olmuş herhangi bir cep telefonuyum.
