bildirgec.org

öyle karalamıştım bi zamanlar gecenin bi vakti öylesine. sonra sanırım çöpe attım sonra yeniden buldum. kıymete bindi. taradım ve nasıl olduysa bi gün efkardan buraya koymuşum. neyse silindi gitti o resim webden. açıklıyım dedim.

aşkta seni seçtim diyorsun ben pikaçu değilim / eskuzmi:))

hafiften birkac kisiyle surekli maillesiyoruz. hani sabahlari iki laf cevirmek guzel oluyor. her gün yeni katilanlar olabiliyor. çarsamba günü sanirim listede benimle ayni soyadi tasiyan biri gözüktü. tam ben aa ne güzel derken bu arkadas “biliyor musun o da bayrampasa’da oturuyor” dedi. ben yazdim “stad var biliyor musun? hemen onun arka sokagindayim” o “hasktr ben de orda oturuyorum, su numarada?!!” o an tek düsündügüm ayni sokakta tanimadigim bir akrabam olduguydu, neyse ki akraba degilmisiz. anlayacaginiz maale arkadasimla hafiften tanismis olduk. haberlestik, ertesi gun is dönüsü bulustuk. sohbet ettik. evlenmis, hatta pipili yoldaymis:)) biliyordum tabi, çok kez okumustum yazilarini. sonra evine kadar biraktim.. sonra ben de iki apartman ötedeki evime gittim.

kimse hayatıma karışmasın istiyorum dedi kadın. önüne dikkat et düşeceksin dedi adam. son yüz metre dedi kadın sustu adam

young turkeys 2003, kazanan isler,birinci is burada yarisacak ühüühüühüü:(

telefonun tuş sesini bi türlü kapatamıyorum. bütün menüleri karıştırdım tuş sesini kapat diye bir seçenek yok. 15 dk elimde kurcaladım ama babam ısrarla sanki ben aramamışım gibi ‘ver nasıl olmazmış’ diye kendi de oynamaya başladı. geçen hafta servise vermiştim arama yaptığımda karşı taraf telefonu açar açmaz telefonumun titreşimi devreye giriyordu. onu çözmüşler ama diğer şikayetlerimin hepsi yerli yerinde. üstüne üstlük bikaç tane daha eklemişler buna. şimdi de daha önce olan tuş sesi seçeneği yok telefonda. babam hala oynamaya devam ediyor, dıt dıt sesine dayanamıyorum. bitmeyen bir işkenceye dönüşüyor bende bu tarz tekrarlayan sesler. telefon servisten gelene kadar babama bikaç gün önce aldığımız telefonu kullanıyordum. ben telefonun doğru düzgün yapılmadığını bağırarak babama aktardığımda (ki bağırdığımın farkında değilim) babam telefonları değişelim, sen benimkini kullan ben seninkini dediğinde sert bi tavırla “ya onu sana aldık şimdi niye bana veriyorsun” diye çıkıştım. sanırım ben kötü bir evlatım.

işten çıktım otobüse bindim evin kapısına vardığımda ışıklar sönmüştü. kimse yoktu sokakta. o kadar sessizdi ki ortalık biran durdum. bir köpeğin ayak seslerini duyabiliyordum şimdi. bütün gün bilgisayarların fan seslerini, insanların bağırışmalarını duymayan (kaçan) ben bir köpeğin ayak seslerini duyabiliyorum bomboş sokakta. kaldırıma oturdum. hava soğuk ama buna değer doğrusu. aslında beni bir temiz dövseler aklım başıma gelecek.

paraşütle bile atlarım

koşarak evden çıktım, tam tamına 44 dakika önce işte olmam gerekiyordu. aslında hiç acele etmeme gerek de yoktu öyle ya ha 44 dakika ha 2 saat. deli gibi koşuyordum metroya yetişmek için soğuktan genizim yandı. birden cüzdanımı evde unuttuğumu farkettim. tam da hedefe ulaşmanın verdiği zevki yaşayacakken hayal kırıklığıyla birden orda çakıldım kaldım. Bikaç saniye sonra nefes alışverişim normale döndü. hiç de gelirkenkine benzemeyen bir tempoyla geri döndüm zile bastım. camdan beni giderken görenler şimdi aynı yerde sırıtıyorlar. zile birdaha bastım. ayakkabılarımı çıkarmamalıyım. anahtarımı aradım. buldum zar zor, kapıyı açtım. alışkanlık, yine beşer beşer çıktım merdivenleri. yine kapıyı açtım, ayakkabıyla girdim. iyiki yollar çamurlu değildi. cüzdanı aldım. yine metro önündeyim. iyice ağır adımlarla gişeye yürüdüm, bi bilet dedim (içimden “niye lan aylık akbil geçmiyor burda ha”) bilet, turnike, merdivenler…bir sürü insan var. bu saatte mi işe gidiyor hepsi diye merak ettim. televizyona baktım. NTV ile anlaşmışlar, istasyonlarda sürekli bu kanal var. eskisinden iyidir. maçlar oluyor bazen istasyondan çıkmak istemiyorsun. metro göründü, o sırada televizyonda tayyip’le ilgili bir haber vardı. siirt’teki seçime girip giremeyeceğiyle ilgili bir haber. hemen kanal değişti, belediyenin icraatlarını gösteren kasetin abuk bir yerinden akmaya başladı görüntü. kasten yapıyorlar bunu…sinirlendim. araca bindim hemen. gözlüklerim buğulandı. kimseyi adamakıllı göremiyorum ama belli de etmiyorum. kendimce bu durum mide guruldaması gibi birşey, sen farkeder ve duyarsın ama başkası duyamaz. biri omzuma dokundu, döndüm. mahalleden biri, ne zamandır görmüyordum, yine görmüyordum ama bulanık da olsa tanıdım. gözlüğümü çıkardım. güldü. eee ne zaman gidiyorsun askere dedi,sanki hergün görüşüyoruz da soracak başka şey bulamamış gibi…iş, güç dedim, sustum, sonra hep o konuştu birşeyler anlattı ama hatırlamıyorum. sonra araçtan indik, o tramvay’a ben de otobüs durağına doğru seyirttik. o, akşam maalledeki diğer arkadaşlarına götü kalkmış ipnenin dedi büyük bir ihtimalle. ben otobüs bekledim. beklemeyle geçen bunca zamana birkaç dakika daha ekledim. herkes benim gittiğim otobüse koştuğu ve ben hep “ne koşçam ya” diye baktığım için 8. otobüse bindim. bazıları yarışı çoktan bitirmişken ben daha startingboxta yerimi yeni alacağım. son düzlüğü dönerken şoför bana dönüp “telefonu kapatsana kardeşim” diye var gücüyle bağırdı. ben daha nooluyo ulan demeden bütün yolcuların linç için hazır beklediklerini gördüm. sonra şoför “pardon birader telefonla konuşuyorsun zannettim” dedi daha sessiz. derin bir nefes aldım. inmek üzereydim nihayet, düğmeye bastım. sanki ben inmeyecekmişim gibi biri önüme geçmeye kalkıştı “inicem ben de dedim” biraz sert. kapı açıldı, indim. karşıya geçtim. kapıyı açtım.

kırk yılın en iyi reklamları

Yılbaşının sabahında Cine5 Coen kardeşlerin Orada Olmayan Adam filmini verdi şifresiz olarak. Ben de sonuna doğru yakaladım filmi. Sinemada seyretmemiştim ama fragmanlarını hatırlıyorum film siyah-beyazdı. Birkaç sitede baktım onlar da s/b diyor. Peki nasıl oluyor da Cine5 renkli bir “Orada Olmayan Adam” yayınlıyor? Bugün Milliyet gazetesi de filmin VCD’sini veriyor. Tanıtımlarına baktım film burada da renkli. İşin aslını astarını bilen var mı? Sinirim bozuldu.