Geçenlerde İstanbullun seçkin sayılacak bir Cafersinde bir kahve içmek için oturdum.
Yanımdaki masada oturan ve hallerinden sevgili(!) oldukları belli olan çiftin konuşmaları böyle sürüp gidiyordu. İster istemez kulak misafiri olduğumuz konuşmada delikanlının sevgilisine hitabı “kızım”, genç hanımefendininki ise “oğlum”du. Uzunca bir hayatı beraber paylaşıp yürütmek için çıkılan yolda, tarafların birbirlerine hitap edişleri ne kadar arsız ve bayağı geldi bana. Oysaki hitap şeklimiz karşımızdakinin hem gönlünü fetheder hem de ona verdiğimiz değeri göstermez mi? Tabii hitap şeklimiz aynı zamanda terbiye şeklimizi de ortaya koyar. Yukarıda verdiğimiz örnek her halde bizim terbiye şeklimiz olmasa gerek. Bir İstanbul beyefendisinden ve hanımefendisinden bu ve benzerini duymamız asla mümkün olmazken bugün iyice yozlaşan cemiyet hayatımızda maalesef hanımefendi, beyefendi, efendim, canım vs. gibi hitapları duymak da zorlaştı. Belki de alıştık bu türlüsüne. Ancak yine sevgiliye şöyle hitap etmek daha zarif olmaz mıydı
