Güne epey erken başlar, bir trene binersin; üç saatte gider üç saatte de gelirsin. Tüm gün ayaktasındır ama yorulmak nedir bilmezsin.
Hiç görmediğin yeşillerin seyrini sürerken aldığın keyfi fotoğraf makineni yanına almamış olmanın verdiği işe yaramazlık hissiyle nötrler, sonra kendine gelir ve oturur en manuel’inden göz merceklerini set up larsın. Arada çıkarır kağıdını kalemini, iki karalarsın, bir koku gelip konar burnuna sonra, bir ışık hüzmesi girer merceklerinden içeri… Olmaz, kısar da kısarsın merceğini; ışığın o cinsi içeri girmemeli; burnunu da tıkarsın sonra, o geçmişi duyumsamamalı; kalemine de tembih edersin, yanlış yollara sapmamalı.
