neredeyse liseden mezun olalı beri geceleri uyumuyorum. yıllar oldu. dur bakayım tam 13 yıl olmuş, sabah erken kalkmazsam dünyanın sonunun gelmeyeceğini anlayalı beri sabah erken kalkamıyorum.
sırf bu yüzden üniversite hayatım rezalet geçti,.. bir sürü sınav, önemli ders, fırsat kaçırdım ve nedense hiç pişmanlık duymadım. bir ara böyle giderse üniverste hayatımın biteceğini anladım ve annemden yardım istedim.
beni sabahları uyandırmaya başladı (hiç öyle bir adetimiz olmamıştı ben lisedeyken kendim kalkar giderdim.) annemin de uykusu iyidir, ama sağolsun beni kaldırma misyonunu üstlendi. ilk hafta, annem beni kaldırıyordu, ben tamam kalktım diyordum, o da yatıyordu, sonra ben de yatıyordum. ben kalktığımda annem bazen çıkmış oluyordu, bazen yakalayıp kızıyordu. bunun üzerine iki kere kontrol etmeye başladı. ben de yataktan kalkıp, gittim deyip, evin izbe bir yerinde uyumalara başladım. ikinci hafta hilem keşfedildi. üçüncü hafta artık beni uyandırıp ikinci kere kontrol edip sonra da gittim mi diye bütün evi dolaşmaya başladı. dördüncü hafta, tamam çıkıyorum diyip, giyinip, çıkıp kapının önünde arabada uyumaya başladım. bunun da keşfedilmesi uzun sürmedi.
