Öğlen oldu. Afyonum patlamadı, patlatsam ne olacak ki bugün kendime gelemiyorum. Yedi acı kahveden sonra yine tık yok, kafamı toparlayamadım. Toplasam ne olacak ki… İnsanlarla cebeleşiyorum ve hala kafamı toparlayamıyorum; bugün git yarın gel mi? Desem acaba, desem ne olacak ki… Gece gördüğüm rüya mıydı? Darmadağın oldum, bilemiyorum ki bilsem ne olacak ki…
Rüyamı çözsem mi? Acaba, evet evet rüyamı bilinç üstüne çıkarıyorum işte…
Bafa gölünü yazmışken bir kaç kere gidip aşık olduğum yerlerden biri olan Turunç‘u anlatmadan edemeyecegim. Bundan beş-altı yıl evveline kadar(oğlum doğmamışken) pek gezmeyi seven gezenti kişilik ben Marmaris, Bodrum görmekten sıkılıp oraların değişik kasaba,koy ve köylerine gidip gidip durduk Turunç beni en çok etkileyen yerlerden biriydi.Marmaris’e 20-25 km uzaklıkta bir köy burası yalnız gidiş yolu biraz dik ve virajlı.
Marmaris’ten çıktıktan sonra o trafik, gürültü, kalabalık, karmaşa, esnaf çıgırtısı atlatıldıktan sonra gelen dinginlik, mavi huzur, kendini bilen sakin görgülü esnaf insana nasıl kızgın kumlardan serin sulara hoplama duygusu yaşatır bilemezsiniz.
