Bu ayıp, bu günah, bu vebal, bu sorumluluk, bu utanç…. bu, bu, bu…
Hepimizindir, hepimizin…
Yok, babam yok!
Boşuna benim değil deme!
Evet senin de ayıbın bu!
Benim,senin, bizim, hepimizin…
Eğer bir çocu, birdilim ekmek yiyerek geçirdiği günün sonunda,sersemleşen bünyesi ile ölüme mahkum kalıyorsa…
Her fırsatını bulan biraz daha zenginleşmek için her yolu mübah sayıyorsa…
Her iktidar,ama her iktidar sahibi, biraz daha semirmek için fırsat arıyorsa…
Mahalle arlarında birileri de bir dilim ekmeğe muhtaç yatıyorsa…
Suçluyuz hepimiz….
İsterseniz “insanlık öldü” diye sela verdirin…
Dilerseniz “Komşusu açken tok yatan, bizden değildir”i hatırlayın.
