“Soy beni her damlamla çırılçıplak.
Oluşturdun ruhumda bitmeyen bir taslak.
Yetmez ki kalemlerime açılan bu yaprak.
Sen dök üstüme gene de toprak, toprak…”
Öpüşüyorum aralıksız,
Toprağın dinmek bilmeyen yağmuru içine alması gibi…
Islandığı anda ortalığı kaplayan sarhoş edici kokusunu içime çekmek gibi…
Böyle var oluyorum işte nefesinde…
Yağmurun sesine karışan sesimde…
Sessimi bastıran,
Okyanusun kalbinde…
