Karanlıktı. Gün geceye döneli epey olmuştu. Bulutların arasından görülen dolunay yer yer karanlığı aydınlatıyordu. Böyle gecelerde daha kudretli olduğuna inanırdı. Ne de olsa o geceleri severdi. İlk gençlik yıllarında pek çok insanın bulutlu dolunay gecelerinden korktuğunu keşfetmişti. Bu gece o’nun gecesiydi. Arkadaşları onu Trabzon’da biliyordu. Sanki bunu fırsat bilerek bir araya toplanmışlardı.
Yedi kişiydiler. Seslerini duyuyordu. İkisi başlarını önüne eğmişti. Biri elinde çay tepsisi dolanıyordu. Üçü ellerindeki fotoğraf albümüne bakıyor içten içten gülümsüyorlardı. Biri telefonda ağlamaklı konuşuyordu.
