Orhan Veli’nin kitabe i seng i mezar adlı şiirinin bitişi. “Ölüm allahın emri, ayrılık olmasaydı.” Aslında sadece bir şiirin sonu değil, başlı başına bir şiir. İçindeki anlam derinliği o kadar geniş. Örnek olarak benim biraz sonra anlatacaklarım.
Kız arkadaşımla nette konuşuyoruz. Ama içimde öyle bir sıkıntı var ki, beni boğuyor, nefesimi kesiyor, kalp atışlarımı dengesizleştiriyor. Ona içimdeki sıkıntının böyle şeylere inanmasam bile pek iyi olmadığını söylüyorum. O da bana saçmaladığımı söylüyor hatta böle bir şeye benim inanmış olmamdan ötürü şaşkınlık duyuyor. Ben ise tekrarlıyorum, “Bir yer de kötü bir şey oluyor”. Kendimi bu anlamsız ruh halinden sıyıramadığım için yatıyorum. Ertesi gün tekrar kız arkadaşımla konuşuyoruz. Bu sırada onun telefonu çalıyor. Konuşmadan telefondaki kişiyi dinliyor. Suratı birden değişiyor. Daha önce hiç görmediğim bir ifadeye bürünüyor. Sessizce iki kelime fısıldayıp telefonu kapatıyor. Bana titrek bir sesle : “kendini asmış” diyor. Dün bana o saçma gelen kalp çarpıntım sırasında sevgilimin arkadaşı boynuna ipi geçirmiş. Acaba hangi kelimemde tekmeyi vurdu sandalyeye? Evet çok mantaksız ama acı bir tesadüf. İnanmaya bilirsiniz ya da benim gibi tesadüf diyebilirsiniz. Ama önemli olan bu değil.
