Her gün birçoğumuz, buna ben de dahil, bilinçsizce yaşıyoruz. Yiyoruz içiyoruz tuvalete gidiyoruz ve nihayetinde bu vücudu besliyoruz. Tabi bunun dışında insanın çeşitli vasıfları var. İnsan seviyor, seviliyor, sanat yapıyor falan ama bu yolculuğun nereye kadar süreceğini düşünüyor mu acaba? Her zaman bir filozof tavrı takınmayı becerebiliyor mu?
Aslında bu konuda biz Türk evlatları Avrupalı çağdaşlarımıza göre daha avantajlıyız. Atalarımızın manevi hayatları bize örnek olacak şekilde. Batı toplumlarının tarihi ise materyalistten geçilmiyor. Maddi olarak ne kadar doysa da insan, hep ruhunda bir yalnızlığı hissediyor. Bu yalnızlık bir dostla, Allah ile giderilebilir.
