Hiç mi durmaz yüreğin hiç mi he,
söle bana elleri pamuğum…
Hiç mi susmaz sevdan hiç mi söyle bana
Her seferinde yüzüme bir tokat gibi savurduğun
sevdan hiç mi bitmez küçüğüm.
Üzülmüyor mu bu yaşlı yüreğim sanıyorsun
üzülmüyor mu,
Her defasında mıh gibi eziyor bedenimi cümlelerin,
Aklımın kuytuları bile kalmadı düşündüğüm sevdandan,
Alıyorsun her defasında uzaklara taaaaaauzaklara,
Şimdi haykırış gibi sevda sesleri,
duymakla duymamak arasında..
İçimde bir taşın altına sıkışmışcasına durdurulamayan bir çığlık,
Hergün biraz daha özlüyor ölümlerini,
Oracıkta ezilmesini istiyor sana ait ne varsa hücrelerinin,
Biliyorum benden nefret ediyorsun.
Yo Yo aslında sen beni hiç umursamıyorsun bile…
Benim ismimin sonsuzluğu sıkışmış, ulaşmamışki senin buzlu sularına,
Belki de tam ulaşıcakken kirlettim beyaz düşlerimi.
Belki de en mucizevi son olacakken döndün pamuk sırtını bana.
Sen, günde bir kere dahi olsa bana gülen hayalin sahibi.
Sen, o hayale gülerek karşılık verenin sevgilisi.
Sen, asla bil-e-meyeceğin ve anlamlandıramayacağın bir yanlışa sürükleyen beni.
Sen, özür dilemeyi çok istediğim insan.
Sen sen sen, sensizliği bana hediye eden duyulmamış mukedderat.
Duy artık!
Sana benzeyen vakıalarla ilgilenmeyeceğim artık.
Bitirdim savaşlarını…
Yalnızca tarih yazmak için varolacağım!
