Bu gün size her zaman anlatmak istediğim ama ukalalık diye yorumlanmasından ürküp (ay ne ürkek, ne cici bi kızdır bu dedirtebildim mi ki acaba) anlatamadığım ama içimde kalmasını istemediğimden hazır ‘’kim ne derse desin canım’’ diyebildiğim bi platformdayken yazmaya karar verdiğim bi konudan bahsedeceğim.
Başlığımda şu;
Ben sevgililerini denYO’luktan alıp antonYO yapabilen sonra da Salma Hayek’lere teslim eden bi kızım… Nasıl mı? Şöyle izah edeyim;
Oldubitti kendine güvensizlikten midir nedir annemin deyimiyle şöyle ‘’yanıma yakışır’’ bi sevgilim olmamıştır. Zaten çoğunlukla da ben seçmemişimdir onları.(Şimdi düşününce bunun da altında kendinde güvensizlik yattığını anlıyorum)
Hep benden hoşlanan birilerinin yaptığı kurlardan etkilenmiş ve bişii hissetmeye başlamışımdır.(bunu söyledim,söyledim geçenlerde o tarifsiz platoniğe tutuldum da gördüm anamın gününü..)
Neyse diyeceğim o ki , sevgililerim her ne kadar bana hoş gelseler de genelde olabildiğince vasat sınıfından olmuşlardır.Evet ‘zeka ilk kriterim’ der dururum ama şimdi geriye baktığımda anlıyorum ki aynı zamanda da son kriterimmiş.Ben başka bişii aramıyormuşum galiba sevgililerimde..
Öyle olmasa üniversitedeki o büyük aşkıma, en azından o gün ‘ok’ demezdim. O beyaz üzerine mavi kocaman yapraklı bermuda shortuyla krem rengi çizgili klasik gömleğini ve ayaklarına da kösele ayakkabısını giyip yurt çıkışına geldiği gün.
