bildirgec.org

Aşk bir karabasana dönüşüyordu. Ölümsüzlüğe inanan Adam, Kadın yüzünden ölüm olmuştu. Canı yanıyordu. Kabullenemiyordu. Sonuçta istediği gibi bitmemişti. (Bitip bitmediğini de bilmiyordu ya…) Oysa hep korkmuştu bağlanmaktan… Sevgisi başka birine kaymış bir sevgiliye bağlanmak, onun yüreğini acıttığı halde, bir şey yapamıyordu. Adam uzaktan bakmalıydı onun yürüyüşüne, gülüşüne, susuşuna, başını çevirişine… Ve Kadın uzaktan bakıldıkça kutsallaşıyordu. Aşk yolunu kaybetmişti adını unuttuğu bu kentte.
Adamın intiharı gibi bir şeydi bu aşk. Elini kolunu bağlayan bu çaresizlik. Karşılıksızlıkta bekleme çaresizliği. Oysa bu aşk susmalı ya da susturulmalıydı. Fırtına aşk yıkıntılarını bir yere biriktirmeli ve sakinleşmeliydi.

Hani derler ya ‘Sabaha çıkacağımız belli değil’ diye. İşte başımdan geçen tam böyle bir olay.

Her normal insan gibi vakit gelince bende yatmıştım o gece uyumak için. Duamı ettim, duvara döndüm ve gözlerim kapanmaya başladı. Sıkıntılı bir rüya görmüş olucam ki saat 03.00’te yatağıdan kalkıp koşmaya ve çığlık atmaya başlayınca evde herkes uyanmış. Bir tek ben uyuyormuşum hala. Annemler deprem oluyor sanmış, kardeşim sonunda ablam aklını kaçırdı diye düşünürken ben annemin tokatlarıyla kendime geliyorum. Aptal gibi hissetmemem için hiçbir neden yok. Herkes başıma üşüşmüş bi ton soru soruyor. Benimse sağ dizim ve sol ayak bileğimde yanma var. Hiçbirşey yok deyip tekrar yatmamla, sol ayak bileğimi şişmiş görmem aynı anda oluyor. Sabaha gideriz diye kimseye söylemeyip tekrar uyuyorum, bu arada hala şaşırıyorum nasıl tekrar aynı yatağa yatabilmişim. Herneyse ertesi sabah herkes görüyor ve apartopar hastaneye gidiyoruz, ayağımı alçıya alıyorlar dizime de pansuman yapıp beni evime yolluyorlar. 2 hafta boyunca sırt üstü yatıp tv arası zap yapmak ve gazete dergi okumak gerçekten çok sıkıcıymış. Yani bir iki gün belki güzel ama sonrası artık bayıyor. Değnekler bir süre sonra kollarınızda kas oluşturuyor. Kollarınız acıyor. Tek güzel tarafı kardeşinizin etrafınızda pervane olması. Gerçekten çok sıkıcı. Küçükken 2 defa da sol kolum kırılmıştı. Ben doğarkende yine sol kolum omzumdan çıkık doğmuşum (salak hemşireler yüzünden). Bu son olaydan sonra 4 etti. Ya ben gerçekten yaramaz falan değilim. Yaramazlıklar hep beni buluyor. Umarım 5.si gerçekleşmez.