bildirgec.org

Ben tüm gidenlerin ardından yas tutarken neden onlar beni kaybettiklerinin farkında bile olmuyorlar neden ben onlar için ağlarken onlar kırdıklarının bile anlamıyorlar. Sonrada hiç birşey olmamış gibi geri dönüyorlar gülerek o suratlarında en sevimli ifadelerinle. Neden ben hep affeden oluyorum hiç affedilmiyorum, neden kendime kıza kıza acı çekeceğimi bile bile tekrar kaldığı yerden buyrun gelin diyorum. Acı çekmekten zevk mi alıyorum sırtımdan bıçaklanmak arkamdan kuyumun kazılması hayellerimin başkaları tarafından yapılması onları karşıdan seyretmek mutlumu ediyor beni. yook çok acı veriyor enerjimi kesiyor canımı acıtıyor ve derin yaralar bırakıyor… Ama yapamıyorum affetmeden yapamıyorum onların acısına koşmadan duramıyorum yardım etmessem vijdan azabı çekiyorum. hemde hiç umurlarında oladığımı bile bile….

ağlama

Yonca Evcimik’in seslendirdiği bir şarkı vardı, hatırlar mısınız?
“…
bazı şeyler var susmakla yetindim
bırak kalsın dedim,
böyle olsun istedim..
….
ellere yalan söledim, hep attım kederimi içime
…..
senden ayrılmaya hiç cesaretim yok…”

Tam olarak hatırlayamadığım bu şarkı geldi aklıma birden. Gardolabın yukarı raflarına doğru sıkıştırdığım tüm düşüncelerim önüme düşüverdi…
Şu anda yaptığım ise önümdeki koca yığını tekrar toplamak ve dolabın biraz daha gerisine iteklemek..