bir çingene kadın
dilenen
hoş düpedüz değil
kağıt mendil satma çabasında
epey genç
belli olmuyor
yaşı belki kırk
nisan’ın 7’si Çukurova
portakal çiçeklerinin kokusunda
kim bilir ne hissediyor
o belirsiz yaşında yaşıyor
bulvardaki kahvede dalgın
bir başka kadın
fark ediyor konuşmalarını
garson rahatsız
“Git, kötü etme beni” diyor
“Siz iyi olsanız, biz de iyi olacağız
da siz olmuyorsunuz…”
çingene kadının sözü garsona
uzaklaşırken düzayak
mıhlanıyor yerine bir başka kadın dalgın
ne bir ses ne bir söz…
huzursuz içinde
çingenenin kağıt mendil satma çabası değil
hem de kağıttan mendil satmak zorunda kalması
yaşı belirsiz bir ana, bir bacı
geceleri bir fahişe belki
kim bilir belki de sadece öksüz bir sevgili…
dalgın kadın mıhlanmış yerinde
hani güzel ve güçlü olmak dileğinde
savaşında kendiyle
başlamalı ya insan kendinden kendi içine
geriye bırakacak bir yadigar
küçük büyük üretse
bir
değer
kalacak geriye nefesi ehli
hayranlık güzelliğe
misal
nesli tükenmeyen bir panter
dua diyor içinde, bir damla yaş gözünde
seviyor, koruyor çingene kadını
sevmek için seviyor
acı içinde
sevilmeyi beklemeden
nasıl
iyisi.
