bildirgec.org

İç seslerimiz sustu artık. Yerlerini cep telefonlarından yükselen melodiler aldı. Durmadan birileriyle konuşurken, duymaz olduk çoktandır içimizi… Hatta varlığını bile unuttuk.

Sadece başkalarıyla biraradayken… onlardan yansıyan şeylerde bulur olduk ‘ben’ denilen o şeyi. Yalnız kaldığımızda hemen saklanıveriyordu bizden… Güneşini kaybetmiş bir gölge gibi birden yok oluyordu.

Çünkü cep telefonlarımız susmuyordu hiç!.. Bizi kendimizle yalnız bırakmıyordu. Oysa O’nu tanımak için… susturmalıydık sesleri. Zaten hep birileriyle birlikte değil miydik gün boyu?! Hep başkalarıyla var olmuyor muyduk? Onların yüzlerindeki bir ifade ya da seslerindeki bir anlam, bizden bir parça olmuyor muydu onlardan bize yansıyan? Kendimizi herkeste buluyorduk da bir tek kendimizde bulamıyorduk.

Büyük bir konsantre ile sanki icinden bir sarki söyler gibi o güzel ince ve uzun parmaklariyla ucunuda bastirdi..ve cubugu bana uzatti .Yerimden kalktim, bilge kadinda yerinden kalkti, disaridaki rüzgarin zaman zaman iceriye duman üflettigi sömineden, bir kor aldi ve cubugun ucuna koydu.
Ates yüzüne vurunca …yüzündeki her cizginin kadina nakadar yakistigini fark ettim…cok güzeldi..o zift karasi gözleri ve anlamli ifadesiyse , suratanina yerlesmis bu keskin bakislarin ardindaki tefekkür hemen belirgin sekilde duruyordu….gözlerine uzun bakamiyordum….gözlerindeki cekim cok kuvvetliydi…icimi ürpertiyordu….

Cubugu dudaklarima yerlestirip…derin bir nefesle ucunu tutusturdum, yapmadigim bu ritüeli sanki ilk nefeste…ruhumun yüzyillar öncesine cekmistim, nerde ne yapilacagini nerden biliyordum ????cubugu ona uzatinca , benimde ayni sekilde tutugunu onun ellerine bakinca anladim…sanki kulagima bir ses