Dört duvar arasında sıkışıp kalmak,
Hiç işlemediğin bir suç için yargılanmak,
İnsanlarla yaşamak,
Güneşi görebilmek, çok zor.
Geceler boyu düşünmek,
Çaresizliği anlamak,
Yalnızlığı seçmek,
Gerçeklerle yüz yüze gelmek,
Acı veriyor insana.
Mutlu olmayı istemek,
Biraz sevgi dilenmek,
İnsanları anlayabilmek,
Çok mu fazla bana?
Güliz Ardilli / İstanbul / 8 Kasım 1997 16:00
Ellerim kollarım yoklar sanki…
Ayaklarım yürümüyor, kurtarmak için beni, adım atmıyorlar mutlu etmek için… Ellerim daima “güle güle” diyor, gidenlerin ardından. Sıkıştım şu dört duvar arasına kurtulamıyorum. Ne görüp, duyuyorsam ne hissediyorsam onlar biliyorlar sadece. Sıkılırsam kimi zaman ya da kızarsam birisine, onlara anlatıyorum derdimi, gözyaşlarımın eşliğinde. Sadece onlar şahit yaşananlara…
Onca kavga, gözyaşı, acı onca kedere karşı kurtulamıyorum burdan..!
Bir adım öne çıksam, bir adım geriye dönmeksizin.
Bir görebilsem güneşi, kara bulutları bir daha görmemeksizin.
Bir gülebilsem, bir daha gözyaşı dökmemeksizin.
İşte o zaman mutlu olacağım, işte o zaman yalnız bırakacağım duvarları…
Bir daha hiç geri dönmemeksizin terk edeceğim onları…
Bir adım öne çıkabilsem, bir adım geriye dönmemeksizin,
İşte o zaman zafer benim olacak…
İşte o zaman, unutacağım gözyaşlarımı…
