en son hava alanına giderken beni de yol üzerinde diye Karşıyaka iskelesinde bıraktıklarında görmüştüm O’nu. sanki yarın görcekmişim gibi vedalaşıp gönderdim. halbuki İstanbul’a dönüyordu. yılda 1 veya 2 kez görebiliyor ve o zamanlarda özlem giderebiliyordum. nasıl olsa bir sonraki bayram görürüm diye, birde sanki hiç kaybetmeyecekmişim gibi düşündüğüm için olsa gerek o kadar hüzünlü ayrılmadım ondan.
ama sanırım ablamın hisleri daha kuvvetliydi. annemin anlattığına göre yolcu ederken sımsıkı sarılmış ve hüngür hüngür ağlamıştı.
