Çok küçükken mahallemize köyden gelen , veya sıksık köyüne gidip gelen, o dönem ailesi işçi olan çocukların ve büyüklerin ayagına giydigi naylon çarıklar vardı, babaları içinse kara lastik denilen daha sevimsiz olanları kullanılırdı. Sonrasında bir akım başladı o renk renk köylü çarıkları bizim yaşımız hatta bizden büyük gençlerin bile efsanesi oluverdi. Yaz günü ayagından çıkarınca ayakkabının içindeki beyaz ve terden buruşmuş ayaga bakıp ne kadar bronzlaştıgımızı anlardık. Aslında günümüzde vitrinleri süsleyen babet hatta plastik ayakkabının evrim geçirmemiş hali diyebilirz bu çarıklara. Ama o dönem nasıl bir plastikse modaya uyan mantar olunca bırakırdı. Benimki beyazdı çiviyle delinmişti sonradan bunlar delikli ve şeffaf olarak fazlaca üretildi.
Sonra ilkokuldayken kot çizme modası başladı, çıldırmıştık herkes model model kot çizmeler ,ayakkabılar giymeye başlamıştı. Eğer bayramda jean çizme yada ayakkabı giymeyen biri olsa neredeyse herkes ona bakacaktı hey gidi günler hey.
