İmkanımız olsa yaşamımızın bir dönemine geri dönmeyi mutlaka isteyeceğiz. Özellikle sorumlulukların su bardağına su içerken hohlamamak ve tuvalete annemize “annee bittiiiii” diye bağırmanın olduğu dönemlere.
kimse bilmiyordu elimize kocaman bardağı verirken hiç nefes almadan o su bitmezdi. Acaba annelerimiz nasıl bitiriyordu o suyu bir kerede? Denerdik ama olmazdı belkide.
Oyunun ortasında en son istediğimiz şey aile büyüklerimizden birinin ismimizi söylemesiydi,belli ki bizi oynamaya çağırmıyordu. Yine bir yere gidecektik ya da çikolata ile kandırılıp “kereviz olmadı pırasa” yedirilecektik. Biraz çikolatanın sevinci ile birazda karnımızın açlığı ile pırasa bir nebze ama kereviz pek yenmezdi. Kokusu o zamanlar baya kötü gelirdi burnumuza.
Ayakkabı bağlamayı öğrenmek kimimizin 2 ayını aldı kimimiz ise cırt cırtlı ayakkabıları kullanarak bu görevden biraz olsun kaçtı. Arkasında ışık yanan bağcıklı ayakkabı bulunmadığının farkına vardığımızda ise mecburen annemize ayakkabı bağlatırken ondan bir şeyler kapmaya başladık.
