arkadaşlık böyle mi acaba yoksa sorun bende mi anlayamadım. uzun yıllardan beri yanımda olan arkadaşımdan nefret etmeye başladım. her harketi benim için kin sebebi oluyo artık. böyle olmamalıydı… ne yapmalıyım. ve bunu ona söyleyemiyorum. içimde fırtınalar koparken yüzüne gülüyorum. ben yaşamamalıyım galiba..
yorumlar
özlersin yine.
sebebini, asıl sorunu düşün bakalım.kıskanıyorsun belki de onu veya tam tersi, sana layık bir arkadaş mı değil?belki de senden başarılı ya da sen ondan çok daha mükemmelsin de, diyorsun ki içinden “davul dengi dengine, ne diye geziyorum bununla…” böyle birkaç senaryom daha var ama hepsini anlatmiim en iyisi 🙂
bence arayı biraz soğuk tut, bakarsın böyle daha mutlu olursun.
yani özlemek zorunda falan degilsin..üstelik bunun yaşamamakla ne alakasi var? arkadaslıklar böyle, zaman gecctikce sen de arkadasinda farkli sekillerde degisebilrsiniz, ve bunu kabullenemiyosaniz da yasama veda etmenize gerek yok, birbirinize veda edin.
belli ki bir artık sana bir şey vermediğini düşünüyorsunçoğu ilişkide böyle olmuyor mu zaten …uzun yıllar sözkonusuysa eğer hem sen, hem de o baya değişmişsinizdir kesin …bir süre daha az görüş, bakalım birşeylerin eksikliğini hissedecek misin ? Hissediyorsan hala sana vereceği birşeyler var demektir …
* Çoğunlukla Zararsız …
yüzüne gülme bence.cünkü bu sonrasinda daha cok nefret etmene sebep olur;hem kendinden hem ondan..
olum eniyisi gidip o adamla konuşmak.gerçi büzük yememiş hafife yazmışsın belki görür de okur die.öl len öl anasını satıyim.